Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

De onverwachte huilbui

De tranen stroomden over haar gezicht.
Wat er precies aan de hand was wist ze zelf niet.
Het gebeurde toen ze een hard brekend geluid hoorde op de plavuizen van de kamervloer.
Ze ging gauw kijken en zag tot haar verbijstering een mooie blauwachtige vaas aan diggelen op de grond.
Ze had hem gisteren vanuit Den Haag meegebracht, waar ze was om haar zoon te bezoeken.

Het was een mooie gekleurde vaas van glas met allerlei effecten, ook voor wat de kleur betrof.
Het ding was erg zwaar en toen ze hem kocht wist ze eigenlijk al direct voor wie hij bestemd was.
Blij was ze er mee, blij dat ze zo'n mooi ding gekocht had.
Verder gingen haar gedachten naar de persoon voor wie hij bestemd was.
Wat zou zij blij zijn, misschien wel net zo blij als zijzelf dat zij hem gevonden had.
Toen ze tegen haar schoondochter waar ze op dat moment op visite was vertelde dat ze hem zo bijzonder vond, zei deze, dat ze hem dan misschien beter zelf kon houden.
Dat vond ze niet helemaal eerlijk, want ten slotte had ze hem toch gekocht als verjaarscadeau.
Het mooiste was iets te geven wat je zelf ook erg mooi vond en waar je het vermoeden van had dat de ander er ook zo over dacht.

De dag ervoor was ze vrij laat thuis gekomen, dus de tas met haar inkopen stond nog in de hal en was nog niet uitgepakt.
De volgende ochtend, de dag waarop ze zo moest huilen, had ze hem in een kastje gezet om nog even te bewonderen.
Tegelijkertijd speelde het dus door haar hoofd dat ze misschien toch nog de vaas zelf kon houden.
Tenslotte wist Evelien, voor wie de vaas bestemd was, nog van niets.
Ze wilde er even over nadenken en liep naar de keuken om een kopje koffie te gaan zetten.

Toen overdonderde haar de harde knal van brekend glas.
Ze draaide zich om en zag wat er gebeurd was.
De tranen sprongen in haar ogen.

“Rot kat” schreeuwde ze naar de kat van 11 maanden die haar vol verbazing aankeek.
Want hij was het die de vaas omver had gekregen.
Nog nooit had ze gehuild om enige materiële schade die ze had ervaren in haar leven, maar nu…?
Het was zo absurd dat ze moest huilen, alsof haar de ergste ramp aller tijden was overkomen.
Ze kon bijna niet meer stoppen met dat huilen.

Hier moest iets anders aan de hand zijn, besefte ze.
Het duurde wel even, maar toen begreep ze het.
Haar zoon uit Den Haag was allergisch voor de kat.
Ze was uitgenodigd langer te komen logeren dan 1 nachtje.
Dat kon dus niet, juist vanwege de kat.
Ze was erg trots op haar zoons en vond dat ze haar kinderen eigenlijk te weinig zag.
Nu brak de oorzaak van die verwijdering de vaas uit Den Haag.
Niet alleen dat de vaas erg mooi was, maar voornamelijk om dat ze onbewust besefte dat de kat een wig dreef tussen haar en haar oudste zoon.
Die jongen had een groter huis gekocht met extra sanitaire voorzieningen, zodat zij altijd kon komen logeren.
Dat was de reden van haar huilbui, want door materiële schade had ze zich nog nooit laten beïnvloeden.
Het besef dat echte kinderen toch wel belangrijker zijn dan een kattenkind was haar nu wel duidelijk.

Het antwoord dat ze zocht kwam via een vriendin, die haar zomaar vertelde dat als er eens op de kat gepast moest worden zij en haar man dat wel zouden doen.
De antwoorden op alle vragen waren er, het was alleen zaak ze op het juiste moment met open oren op te vangen.

Ze wist nu zeker dat dit het antwoord was waar ze naar zocht.

Schrijver: Eva Mensch, 22 februari 2007


Geplaatst in de categorie: emoties

2.8 met 9 stemmen 1.389



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Rudolf
Datum:
23 februari 2007
Email:
Er is zoveel meer van leven...

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)