Verstoten

Hij staat in zijn bedje en jengelt een beetje. Als ik de deur verder openkier, breekt zijn snuitje open in een stralende lach. Hij laat zich van puur plezier weer op zijn knietjes vallen en duwt zijn hoofdje in het matrasje.
Staat onmiddelijk weer op en strekt zijn armpjes uit. Oma komt hem uit bed halen! Hij mag eruit. Hij mag knuffelen, spelen, kroelen.

Hij, of is het een zij? staat in zijn Russische bedje. En wacht, en wacht. Op zijn kleine snuitje is al iets van berusting te zien. Iemand zal hem heus wel even oppakken om te eten. Voor een verschoning. Hij maakt geen geluid. Weet al dat hem dat duur kan komen te staan. Een pleister op zijn mondje.
Hoeveel AD-lezers zien het ventje in zijn bedje staan?
Hoeveel oma's slikken en slikken nog een keer bij dit hartverscheurende plaatje?
Hij is verstoten. Door zijn ouders. Achtergelaten.

Ik oordeel niet. Niet over de ouders. Niet over de verpleegsters, die echt geen tijd hebben om twintig, dertig kinderen tegelijk te verzorgen en aandacht te geven.
Ik besef dat er miljoenen kinderen zijn, die het slechter getroffen hebben, dan mijn kleinkind.
Deze foto brengt het me hardhandig in herinnering.

Het is niet eerlijk. Het schrijnt.

maatschappij

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.4 met 8 stemmen 764