Laat mij rustig rotten
Dood als een pier lig ik hier, geplet door decimeters aarde en een dikke plaat voor mijn kop, boven mijn lijf, alsof men bang is dat ik miraculeus aan de dood zou kunnen ontsnappen. Weest gerust, schare bewonderaars, de badkamer van mijn vrienden was voor mij het einde, ik bestierf het bijkans. Ach, da's waar ook, ik ben daar echt aan mijn eind gekomen, dodelijk getroffen door een uitglijer.
Afijn, lang verhaal kort verhaal, ik kom uit de kist. Van de week kwam mijn lieve Nathalie mij de laatste eer voor de zoveelste keer bewijzen, maar ze was, ondanks de meegebrachte bloemenpracht, ontdaan. De lieverd volgt nog steeds de strapatsen van mijn geestelijke vader, omdat ik haar dat min of meer bevolen heb, maar nu heeft ze een probleem. Wie moet ze geloven, moet ze nog wel geloven.
Lieve Nathalie, voor jou kom ik nog eenmaal uit de kast, wat het ook kost, jij en ik moeten terug naar de kust, waar de zee oneindig het lage land streelt. Jij kende eens mijn maalstroom, ik ben je er dankbaar voor, want jij laat mij rustig rotten.
Geplaatst in de categorie: humor
Bestaan er eigenlijk vrouwelijke moraalridders? Hoe noem je die dan? Ik zou wel eens willen weten in welk hokje ik mezelf moet stoppen!
Hoe bedenkelijk ook.