Hartenkreten

Verloren tijden

Het oppervlak van het zilvergroene meer beloofde mij schitterende illusies op hoog water.

Ik wendde mij tot de hemelen en de crèmekleurige koppen, varend voor het blauwe spandoek alludeerden slechts vage schimmen.
En in de spanne tussen de beloofde illusie en de waargenomen allusie, zag ik mijn leven voorbij zeilen op de rimpeling van de tijd met een gestage vaart.

In het zog van het vaarwater scheurden de gedachten naar andere tijden.
Kortstondig slechts, zoals het leven zelf, dacht ik toen en het verlangen ontstond; ik wou mezelf verliezen in de ontkenning van de werkelijkheid en de tijd scheuren naar de bekkens die de tijd opvangen, alwaar de wachters de tijd vissen, om hem daarna als vis te consumeren; uitmondend in de eindbestemming van een andere wereld.

Maar ik moet overleven; denk ik. Ik moet de tijd bewaken en begeleiden.
Het mijmeren, brengt me naar de spiegels met lijsten, gehangen aan de muren zonder randen.
Iedere spiegel scheurt in een seconde en mijn weerspiegeling in het andere zijn bevriest achter iedere fractie van een gedachte. Tussen die andere lijsten ontwaar ik een glimp van andere werelden, maar de tijd houdt me gevangen. Met iedere poging de werkelijkheid te breken, trekt de tijd haar rits net iets verder dicht. Mijn zijn behoort in het gewaad met zeven ritsen.

En de muren hangen krom van het gewicht van de veelkleurige schitteringen van oneindig vele, met ritsen doorstikte doeken. Maar alle gewaden -dichtgeritst voor elke ongewenste bezoeker - zijn tijden die ik niet zal leven. En de spiegel dwingt mij mijn buidel heel letterlijk te nemen, zonder al te veel te scheuren naar imaginaire oorden.
En wil ik leren zien, moet ik dieper kijken dan de vlakte op het water.