Klap in het gezicht

In juli 1998 stal Moravia Ramsahai een bromscooter. Toen hij kort daarna door twee politiemannen staande werd gehouden, trok hij een pistool. Een van de agenten riep “laat vallen!”, maar daarna richtte de rover zijn wapen op diens collega. Die schoot uit lijfsbehoud de scooterdief neer. Moravia overleed ter plaatse aan zijn verwondingen. Een tragische dood. Maar zijn familie krijgt nu meer dan 20.000 euro schadevergoeding. Dát snap ik niet. Sterker nog, ik wíl het niet snappen.

De nabestaanden van deze crimineel, want zo mag je een dief die met een geladen vuurwapen loopt te zwaaien gerust noemen, zijn naar het Europese Hof voor de Rechten van de Mens gestapt om genoegdoening te eisen. En het Hof heeft de Nederlandse staat veroordeeld tot een schadevergoeding. Niet omdat de agent onterecht zou hebben geschoten, maar omdat de eerste uren van het onderzoek naar de schietpartij door de Amsterdamse politie waren gedaan, in plaats van door de Rijksrecherche.

Ik vind dat raar. Want wát is nou de reden dat Moravia dood is? Komt dat doordat hij een pistool richtte op een politieman, die uit lijfsbehoud daarna een schot afvuurde, en daarmee zijn eigen leven redde? Of is ‘ie overleden omdat het onderzoek door de verkeerde instantie is verricht?
Nou dan!

Sterker nog, het Hof stelt in zijn uitspraak nota bene dat de agenten volkomen terecht en volgens hun instructies hebben gehandeld. En toch krijgen Renee Ramsahai, Mildred Ramsahai and Ricky Ramsahai tienduizenden euro’s schadevergoeding. Ik kan het niet uitleggen. Ik wíl het niet uitleggen. Mijn rechtvaardigheidsgevoel jeukt.

Dat rechtvaardigheidgevoel jeukt overigens al sinds de zomer van 1998. Mag ik toenmalig stadsdeelvoorzitter Hannh Belliot (PvdA) van Stadsdeel Zuidoost even citeren? “Ik wil een ode brengen aan een jongeman die vier weken geleden hier op het terrein zijn vriendin een afscheidskus gaf,” sprak zij op het terrein waar het Kwakoe-festival werd gehouden. Maar waarom is er geen ode gebracht aan bijvoorbeeld de medewerker van een snackbar in Bos en Lommer, die ook in de zomer van 1998 werd vermoord toen hij een overval op zijn zaak probeerde te verhinderen? Nog nooit heb ik mij zo diep geschaamd voor een partijgenoot.

Het toekennen van zo’n forse schadevergoeding aan de nabestaanden van Moravia Ramsahai door het Europese Hof voor de Rechten van de Mens, en de ode van de toenmalige stadsdeelvoorzitter aan deze crimineel, kunnen gemakkelijk worden opgevat als een klap in het gezicht van iedereen die wel op een fatsoenlijke wijze omgaat met de wet en met begrippen als mijn en dijn.