Hoe je me breekt om me te helen
Hoe kan ik ooit verwoorden, hoe het voelt als jij me aanraakt?
Ik kijk je aan en zie een diepte waarin ik probeer te verdrinken.
Ik spaar alle kracht die ik nog heb, om jou mijn stralende lach te schenken, op een moment dat jij mij zo intens verwarmt dat ik sprakeloos ben. Je weet me te raken tot in het diepste van mijn hart, ik ben vertrouwd met je aanraking, je warmte en de geborgenheid die jij me biedt.
Al is het nu jaren later, ik heb altijd in mijn omgeving een moeder gezocht. Een moeder die me kon geven wat me thuis ontbrak, zoals ik dat ervoer.
Pas toen ik tot geloof in God de Vader ben gekomen en mijn oogschellen afvielen ben ik gaan zien wat voor een fantastische moeder ik heb. Ik moest erkennen dat ik gezocht heb naar een illusie, maar het was een hartsverlangen, niet te blussen.
Het heeft me jarenlang gebracht in periode's van hoge toppen, maar nog veel diepere dalen.
Als ik me weer eens had gehecht en iemand mijn leven uit wandelde, al dan niet hollend. Dan zakte de grond onder me vandaan, zag ik geen reden verder te leven.
Logischerwijs gaan zulke kinderen, en op den duur tieners, zich wapenen tegen dit soort pijnlijke aangelegenheden, zoals ik ook heb gedaan, op ontelbare wijzen.
Aantrekken, afstoten. "Ga weg, kom hier, houd me vast". "Ik wil je nooit meer zien, laat me niet alleen".
Zoveel situaties uit mijn verleden kan ik terugbrengen onder het kopje "hoever zou haar liefde gaan?"
Situaties die niet zelden traumatisch zijn uitgepakt, voor mij dan. Want als je als geen vertrouwen hebt, en het probeert te herwinnen, en daarin faal je.....dan ben je, voor je eigen gevoel, bevestigd in je gedachten dat niemand echt van je houdt - hoe verwrongen het idee 'houden van' ook wordt in de loop der jaren.
En nu bracht onze Almacht jou op mijn levenspad.
Ken je dat moment? Dat je iemand treft die je in praktijk nooit hebt ontmoet, maar waarvan je hart spreekt dat je hem/ haar kent? Zo'n gevoel stroomde er door mij heen, de eerste keer dat ik je aanraakte. Jouw liefde brak dwars door mijn muur heen, dwars door al mijn muren van voorgenomen besluiten nooit meer iemand te vertrouwen.
Elke avond als je me jouw liefde toevertrouwde kwam je dichterbij. De eerste keren lag ik trillend in je armen, bang voor de liefde die ik aanbad.
Later begon ik te genieten, waarop ik direct in huilen uitbarstte, je liefde was zo puur dat het me als een dolk in mijn hart stak.
Als je dan je rug omkeerde stak ik weer een stickie op, net zolang inhalerend tot het tolde in mijn hoofd en ik misselijk werd.
Dan stond je me binnen op te wachten, met open armen. Versteend stond ik tegen je aan. Je bleef me zachtjes over mijn rug wrijven, waarmee je benadrukte dat jouw warmte het zou winnen van mijn kou. En dat gaf mij hoop.
Hoop, dat liefde het ooit nog eens zal winnen van de pijn diep van binnen.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: liefde
hoop
1.523
Geef je reactie op deze inzending: