Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

onbegrensd gemis

ik vertrouwde ons boekje mijn laatste zinnen toe.

zwaarmoedig. opgegeven strijd. ik benoemde het gevoel van falen, het gebrek aan kracht. Wanhopig probeerde ik mezelf te maskeren door te benoemen tegen deze wereld te willen zijn, een wereld die me zoveel pijn doet. Ik zei je dat alles anders zou worden.

-voor het eerst verstond je me niet-

Op een bepaald moment in je leven bereik je een -nu- waarna alles anders is. men spreekt van een -daarvoor, en een daarna. alles was nu. maar morgen zou daarna beginnen. dat wist ik, niet wetend dat jij het "daarna" zou verwoorden.
Waar ik heb opgegeven, is jouw kracht geactiveerd.

-draag jij me, als ik zelf niet meer kan staan?-

Liefdevol nam je mijn woorden tot je en gaf ze een aai, door ze te beantwoorden. Je herkende en erkende mijn strijd, maar beloofde me een morgen, dat alles anders zou zijn.

ik geloofde je niet.

Mijn zicht beperkte zich tot de streep licht die vanonder mijn pet mijn gezicht belichtte. veelal struikelend hervatte ik mijn weg, steeds ontbrak het me aan kracht, maar het verlangen naar jouw aanwezigheid droeg me naar de plek waar ik jou zou ontmoeten.
Vertrouwd met jouw aanraking kroop ik bij je op schoot, maakte mijn lichaam klein, legde mijn hoofd tegen je borst. Ik vluchtte voor mezelf, voor de vernietigingsdrang waartegen ik niet langer kan vechten. Verloren.

Terwijl ik de geborgenheid koesterde fluisterde jij me jouw tekst toe. dat ik je niet kwijt zou raken, maar dan moest ik me wel laten helpen. Je kon het niet aanzien als ik je zou ontglippen, daarvoor was je al teveel mensen verloren, en ik las de stilte in je ogen.
Ik hield je vast, speelde met de ringen om je vingers, je handen werden klam.

Steeds dichterbij kwam het moment dat je moest gaan. Ik wapende me door, terwijl ik op je schoot zit, steeds meer drugs te slikken. zodat ik, als je me weltrusten zou wensen, in slaap zou vallen.....
Ik verloor mijn focus, alles diep van binnen in mij leek te golven, jouw liefde stroomde door mijn buik toen ik de rug van je hand vasthield en je hand op mijn buik plaatste. Ik voelde alleen nog maar jouw wamrte tegen mij aan. Je werkzaamheden riepen je aandacht maar ik hield me doof. Je maakt zachtjes mijn armen los, die ik krampachtig om je nek heb geslagen. -ik weet het-.

je belooft zometeen aan mijn bed te komen. Dan mag ik op jouw rug naar dromenland, je zwaait me uit. Voordat je komt begint mijn lichaam weg te zakken. mijn ogen draaien in hun kassen, ik voel niet meer waar mijn armen zijn. mijn voeten tintelen. Steeds als ik mijn oogleden optil draaien mijn ogen een andere kant op. Ik verdoof me, vlucht tegen de pijn die aan de deur klopt.

-niet thuis-

Ik vroeg je, bijna onhoorbaar, het werkshirt dat je droeg, zodat ik het voor je kon wassen. Je wist echter wel dat ik dit niet bedoelde. ik wilde vasthouden aan iets dat me verliet, me warmen aan iets dat doofde. Bij mijn bed stop je het thirt onder mijn deken, ik druk het tegen me aan. Je houdt me vast. Laat de wereld ophouden met draaien denk ik. je streelt mijn gezicht, ik druk je hand op mijn voorhoofd, en geef me over aan de duizelingen. ik weet dat jij weet dat ik het bewustzijn ga verliezen, maar de liefde is te sterk in me, zodra je me los lijkt te gaan laten begint mijn lichaam te verkrampen. Ik bijt in het shirt, verlies me in de vele tranen die blijven stromen en stik bijna in mijn eigen snikken. je weet dat je moet gaan. je kunt me niet troosten want jij bent de reden. je weet dat ik door dit verdriet heen moet maar ik voel dat het je door merg en been gaat. je laat me huilend, in een foetushouding gekropen, als een hoopje ellende, achter. je hebt me gebroken.

ik lever het gevecht tegen de golven verdriet. De tijd dat ik je niet zal zien gaapt als een eeuwigheid en lijkt vanaf dat moment vertraagd. elke gedachte komt in slow-motion voorbij. ik sluit mijn ogen voor de waarheid, val in mijn vlucht naar een joint bijna het stapelbed uit. trek mijn schoenen aan, gris een sweather onder het bed vandaan en struikel de zaal uit. verwoed veeg ik de tranen van mijn gezicht, mijn ogen branden.
jij staat nog in het gebouw, moet mij nogmaals passeren eer je jouw vakantie tegemoet kunt treden. Met een joint in mijn hand sla ik mijn armen om je heen, ons gezicht tegen elkaar aan. ik warm me aan jouw ademhaling, je praat tegen me. Ik versta het niet, maar voel dat je me koestert.

onze kinderen knuffelen elkaar. mijn kind huilt hartverscheurend.

de jonge junk rookt met diepe halen de joint. In mijn houden van doe ik je pijn, ik wil je niet loslaten. Ik voel je, ervaar je en toch ben je al zo ver weg, want je gaat.
Aan mijn vinger glimpt de ring die ik jou ook net gegeven heb.
Onze gezichten verscholen in onze omhelzing. als je me loslaat val ik met een harde bons op de straat, op mijn kont. ik voel het niet. ik voel enkel de warmte die je me hebt gegeven.

de tranen met liefde gestelpt, terwijl je wist dat je voor het eerst machteloos was tegen mijn verdriet. onbegrensd.

gemis.

Schrijver: stephanie-joy, 21 juni 2007


Geplaatst in de categorie: liefde

4.5 met 4 stemmen 1.134



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Natasja
Datum:
7 juli 2007
Email:
ratelaartjehotmail.com
Soms is het nodig dat je eerst onverstaanbaar en onduidelijk bent, voordat je men toe kan laten of andersom...

you know enzo..

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)