Verduisterd bestaan
Niet langer tientallen uren te zien overleven zonder jouw aanwezigheid....
Gisteren verlangde ik hartstochtelijk naar deze magische MORGEN. Die morgen die zich vandaag laat noemen.
Voorbij zijn de nachten dat ik pas in de ochtenduren mijn bed inkroop, omdat ik een paar uur ziek op de grond -in kantoor- heb gelegen. Voorbij zijn de ochtenden dat ik de wereld vervloek, wensend nooit te zijn geboren.
Ik ben mezelf verloren aan een vuur van passie, nog net niet uitgedoofd. Een zielig vlammetje wakkert bij elk zuchtje wind, alsof het zijn laatste straling verliezen zal.
Wanneer ben jij er weer, om het vuur te ontsteken?
De afgelopen weken heb ik me laten afglijden. At niet meer, sliep nauwelijks, maskeerde mijn tranen en trapte iedereen die iets te dichtbij kwam van me af. Ik voelde me onbegrepen in het korte verlies dat ik moest verwerken. Ben zelfs naar het RIAGG geweest, om daar stilzwijgend duidelijk te maken, dat ik de lijn was gepasseerd.
De vrouw die mij jarenlang door de diepste dalen heeft zien kruipen, moest nu toch in mijn ogen lezen dat het kind diep van binnen aan het sterven was?
Ziek ben ik geweest. Letterlijk. Meermalen. Mijn lichaam heeft me in de steek gelaten. Dagenlang was mijn maag van streek als ik een zoet drankje dronk. Werd ik duizelig als ik om me heen keek, en zakte ik meermalen van uitputting door mijn knieën heen. Ook raakten beide ogen ontstoken. Ik wilde geen dyhard meer zijn, ik had gedaan wat ik jaren geleden al had moeten doen, voordat ik het zoveelste gevecht met mezelf ben aangegaan, opgeven.
Ik heb me keihard laten vallen. Heb mezelf in korte tijd kapot gemaakt, ben in de goot gaan liggen voordat ik er terecht zou komen - over de stoep gerold -
Het kon me niks meer schelen, of deed ik alsof het me niks meer kon schelen? Het is te lang geleden. Ik heb gewacht, tot er iemand zou komen die me dragen kon.
En dat werd jij. Ik was in een paar weken tijd zo 'licht' geworden dat je me naar het einde van de wereld had kunnen dragen - maar je liet me staan, hield me vast, niet van plan me los te laten, als ik daardoor weer zou vallen.
Alleen je vakantie was onvermijdelijk. Je wist dat ik in zou storten, maar je zou terug komen, snel.
Ik ben tegen een muur aangelopen en daardoor weer gevallen.
Ze hebben me laten liggen... Toen ben ik gestopt met leven, gestopt met doen wat er van me verwacht werd. Ik heb me verstopt achter prachtige proza, van plan om me pas te laten vinden,
als jij me zoekt.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: welzijn
verdriet
697
Geef je reactie op deze inzending: