Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Schaduwlicht

Heel langzaam bevind ik me op het pad der liefde. Een zoektocht naar wat antwoordt aan mijn diepste verlangens naar koestering.
Het zijn armen die ik om me heen sla, het zijn handen waarvan de vingers met de mijne verstrengeld zijn, het is een zachte ademhaling in mijn nek, van iemand die mijn taal spreekt.
Mijn ongehoord schreeuw verstaat.
Van iemand, zelf ooit een schaduw in andermands licht, want het was zo donker, jarenlang?

Ik neem om te kunnen geven wat mij voedt en uithongert, steeds opnieuw. Jij bent geworden wie je zelf zo hebt moeten missen, de persoon die ik zoek. Je geeft me alles wat je zelf nooit hebt gehad en zelfs nog meer, om niet te beschadigen, wat bij jou kapot is gemaakt, terwijl je eigenlijk al weet dat je daar jaren te laat voor bent.
Als ik schrik of bevend tegen je aan sta houdt je me vast in al jouw kwetsbaarheid, jj ziet waar ik me blind houd, en het doet je steeds meer pijn.

Je bent terughoudend, verlangend jezelf te geven. Een schreeuw om erkenning, een zucht naar herkenning, bevrijd uit de ontkenning. Je leent mij jouw geheimen. Neemt me mee naar een plek die ik zelf nog zo goed ken, een plek waar je nooit had willen zijn. Een plek die je nooit meer vergeet, omdat het je heeft vergiftigd met de wetenschap dat je in een verloren wereld leeft. Je neemt me op schoot, drukt je neus in mijn net gewassen haren en snuift een zoete lucht op. Je handen zoeken de mijne, spelen met mijn vingers. Vaak kijk je me indringend aan, alsof je stil probeert te zeggen dat ik veilig bij je ben. Zelf wetend dat ík jou letterlijk en figuurlijk bescherm tegen hetgeen wat op ons loert, wat wil nemen wat het niet toekomt.

Je drukt me tegen je aan. We houden elkaar zo stevig vast dat we bang waren de ander misschien wel te pijn te doen. Het was alsof ik even één met je kon zijn, voor zolang het duurde. Mijn hand zocht jouw gezicht. Ik ademde in mijn laken, raakte je wang aan, volgde liefkozend de lijntjes van je mondhoeken. Ik voelde dat je bleef staan. Met de rug van mijn hand streelde ik je gezicht, met mijn duimtoppen streek ik wat haren achter je oor. De stilte was oorverdovend,
ik kon het moment vasthouden,
het stopzetten.

zelfs een aantal keer
terugspoelen.

Schrijver: Stephanie-Joy, 8 juli 2007


Geplaatst in de categorie: liefde

4.1 met 8 stemmen 482



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
stef
Datum:
21 juli 2007
Email:
susannaxxxhotmail.com
Ik zou graag meer reacties zien op dit stuk.
het is namelijk een stuk proza waar ik heel erg trots op ben en ik zoek er bevestiging in?
Wie durft?

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)