Voor mijn meisje

Ik heb een klein meisje in me, schreef ik jou. Een verbitterd, zwart, duister meisje, drugsverslaafd.
Dat meisje vertrouwt niemand meer, vernietigt zichzelf met haar zelfhaat en is wanhopig verloren in de wereld. Haar eigen wereld.

Vandaag realiseerde ik me, dat het meisje aan het sterven is. Ik heb haar nooit laten leven, ze is gevoed door mijn schaduw, heel haar korte leventje lang. Maar nu ga ik haar helpen. Ik ga haar koesteren, beschermen en helpen afkicken. Sterker nog, ik zal voor haar afkicken.

En ik besef, dat ik de enige ben, die haar kan redden. Ik ben inmiddels een sterke, jonge vrouw. Zelfverzekerd, levenslustig en zo rein, dat het als een licht op anderen schijnt. Ik heb innerlijke rust, mezelf gevonden en vertrouw op de almachtige God. Ik ben vrouwelijk, draag manteljasjes, witte linnen broeken en puntlaarsjes (stel je voor!!).

Deze vrouw heb ik niet verloochend. Maar ik moest terug. Mijn boek gaat over de verdoemenis, de straat, de drugs. Ik wil de bittere smaak proeven, dat kan ik niet met mijn kont op een dure sofa en mijn blote voeten op een dik tapijt zit. Ik kan niet schrijven over een uitgemergeld lichaam, door de drugs gedragen, als ik, zon-gebruind, op bed lig om mijn jeans dicht te krijgen (wat me overigens niet zal lukken).

Ik ben de stem van hen, die monddood zijn gemaakt. Ik kan niet fluisteren, ik wil niet praten, ik zal schreeuwen.

Ik besef dat ik kapot aan het maken ben, wat me gemaakt heeft, tot wie ik nu ben. Ik kan de vrouw niet zijn die ik geworden ben, zolang mijn kinderzielen niet in het licht gebracht zijn. Ze huilen en schreeuwen vanuit het duister om mij, ze hebben me nodig. Ik heb ze zolang ongehoord gelaten, voorbij gelopen, en uiteindelijk gedood. Maar niets is zo sterk als de verbittering in ons hart, het blijft leven, het blijft je roepen, ongehoord gehoord.

Schrijver: stephanie-joy, 9 juli 2007

susannaxxxhotmail.com

innerlijk kind puntl puntlaarsjes

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.3 met 10 stemmen 539