Jij klimt, wij klimmen. Ik klim.
Als ik schreeuw, luister je.
Als ik praat, antwoord je.
Als ik fluister, versta je me.
Ik schreeuw tegen hen die mij aanvallen, die niet naar mijn grenzen luisteren.
Ik maak kapot wat mij wil beschadigen. Ik val aan, ik vecht.
Ik streef naar een overwinning, blind voor het verlies.
Ik praat tegen hen die mij niet kennen. Die ja zeggen, nee doen. Die onbegrijpend denken te begrijpen. Ik vertel mijn woorden. Het gaat over een jonge vrouw die ik weer probeer te worden, niet wetend hoe. Zij kunnen het me ook niet vertellen.
Ik fluister tegen jou. Alles wat nooit gehoord is, vertel ik jou, in de mooiste woorden die ik ken, om zo nog enigszins te verzachten wat zo hard klinkt. Jij luistert, hoort en verstaat.
En ik vertel je dat, als ik mensen mijn teksten laat lezen, ze gaan huilen, kippenvel krijgen of ze als heftig verwoorden.
Dat ik op deeltijd-therapie mijn stukken tekst niet op mocht lezen, als ze niet vooraf waren beoordeeld door de therapeuten. Dit met oog op het hoge schok-gehalte. De dertigers en veertigers om me heen hadden anders misschien nog weleens teveel crisis-preventie nodig....
Nou zeg ik je, hoe moet mijn leven dan wel niet zijn?
Zijn geweest. Hoor ik je denken.
Kom met mij mee, naar een wereld die zo mooi is. Ik wil dat je het ziet, dat je het proeft, dat je het beleeft.
We staan op een berg, ik probeer je over de top te krijgen, zodat je als het moois ziet aan de andere kant van de berg. Ik mag je en kan je niet meesleuren, jij moet uit eigen beweging daar komen. (.....)
Ik ben je wegwijzer, jij beslist of je ernaar toe wilt of niet. Ik mag je niet dwingen, maar wel leiden.
Jij verdient geluk, een diamant verdient het om te schitteren. Op dit moment ben jij een ruwe diamant. Alle troep moet van je af (de aarde en het steen) om je te laten schitteren. Ik maak je schoon, maar ik heb je hulp nodig. als jij namelijk aan de troep vasthoudt, krijg ik het er nooit helemaal af. (troep is jouw negatieve verleden, je pijn, je verdriet)
Help me jou te doen laten schitteren. Dan pas ben je stephanie. (In plaats van stef.)
Je voert me. Mijn lepel gaat jouw mond in, de mijne in die van jou, zo eten we samen suikermeloen. We lachen als de stukjes meloen overal terechtkomen, behalve daar waar het moet....Ik ben ziek, maar nu even niet. Omdat we samen eten. Omdat we eten. Omdat ik eet.
Als ik hevige buikkrampen krijg, houd jij je warme handen op mijn buik. Als ik oogontsteking heb, knijp jij de crème in mijn ogen. Als ik last heb van mijn botten, moet ik jou beloven calcium te kopen.
Als ik naar het riagg moet, ben jij mijn psycholoog. Moet ik naar de brijder dan help jij me afkicken.
Als ik niet meer kan, klim jij voor mij.
Als mijn zicht beperkt is, bied jij me het uitzicht.
En als ik huil
lach jij voor mij.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: liefde
hulp
2.919
Geef je reactie op deze inzending: