Thuiskomen
Als mijn broertje en ik vroeger roekeloos met het meubliar omgingen riepen mijn ouders altijd dat ze, zodra wij op onszelf woonden, bij ons ook op de bank zouden komen springen. Als ik het voor me probeerde te zien verloor ik mezelf telkens weer in een lachsalvo. Tegen die tijd waren ze grijs en bejaard! Kende ik toen de kracht van proclamatie nog niet?
Mijn hand reikt naar de metalen deurklink, die fonkelt in de late middagzon. De mahoniehouten deur ademt warmte, lijkt me te zeggen: "Kom binnen meisje".
Ik moest diep in mijn broekzak graaien om daar een felbegeerde sleutel uit op te duiken. Stiekem vraag ik me af wie ik allemaal mijn sleutel zou toevertrouwen, onderwijl aan het slot morrend.
Precies zoals ik me het had voorgesteld gaf de deur een diepe zucht toen ik binnenstapte, en hem weer achter me sloot. Voor het eerst kon ik de wereld buitensluiten, zonder mezelf te hoeven verstoppen.
Zouden er nu, op dit moment, de nagels van een trouwe viervoeter over het laminaat krassen, wanneer deze mij in zijn enthiousiasme besprong? Of zou het klagende geluid van een kater weerklinken, vertaald naar een aandachtsvraag?
Ik schop mijn schoenen uit. Loop door naar de keuken, zet de tuindeur op een kier, en klik de waterkoker aan. Terwijl ik sta te twijfelen welke smaak thee ik zal nemen beluister ik mijn voice-mail berichten. Ik hoor een hele hoop geruis en gerommel, vervolgens een uitgelaten stem, die ik maar al te goed herken, om me te laten weten dat het is, zoals je me beloofde dat het zou zijn, toen ik nog dakloos was.
Ik had een uur de tijd om me om te kleden, dan zou je voor de deur staan om me op te halen. Waar we heen gingen een verrassing, maar ik kende je nu lang genoeg om te weten dat we straks over het strand zouden slenteren, hand in hand. Ik controleerde de tijd van het bericht en concludeerde dat je elk moment voor de deur kon staan. Ik had het nog niet gedacht of het bliksemde (zo noemde ik cynisch mijn waarschuwingssysteem voor doven) wat betekende dat jij aanbelde. Ik liet je binnen.
Je liet je op mijn sofa ploffen, naar adem happend. Je was rood aangelopen, je haren plakten aan je voorhoofd. Ik reikte je een glas koude rosé, nam zelf een glas citroenthee en plofde naast je op een poef neer.
Terwijl jij de start zette aan een stortvloed van woorden, trok ik mijn benen onder mijn billen en bedacht me dat ik mijn ouders nog moest bellen.....dat ze bij mij op de bank mochten komen springen.
Stephanie-Joy
(ik moet even vermelden dat deze tekst een toekomstideaal verwoordt, niet de realiteit....helaas, mijn droomhuis wordt nog gebouwd, lijkt wel.)
hotmail.comGeplaatst in de categorie: woonoord
huis
1.593
Geef je reactie op deze inzending: