Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

De lijn gepaseerd

Ik open mijn ogen en knipper een paar keer. Ik probeer te wennen aan het donker. Ik zie de silhouetten van de andere vrouwen op de zaal. Ik hoor hun regelmatige ademhaling. in...uit...in...uit. Totdat ook zij, een voor een, wakker zullen worden.

Van binnen is het een chaos, ik ben mezelf kwijt. Aan alles wat mij gebonden houdt. Het straatleven, de drugs, de pijn en verdriet dat aan me vreet. Maar ook aan de liefde, die intenser is, dan ik hem ooit heb mogen ervaren.
Wanhopig ben ik op zoek naar de jonge vrouw die ik ooit ben geweest, niet wetend waar te beginnen. Ik moet terug naar het moment dat ik mezelf begon te verliezen, maanden geleden.

Toen ik nog jong, clean en levenslustig was, heeft zich een rottingsproces in werking gezet waar ik bijna ten onder aan dreig te gaan......Opnieuw dans ik op de rand van de afrond, vertrouwd met het pad onder mijn tenen, hoe smal ook.

Vanmorgen stond ik daar weer eens, aan de rand. Elke dag vraag ik me af, wanneer ik het evenwicht verliezen zal. En oneindig naar beneden zal storten. Niet wetend, dat er geen bodem zal zijn.....
Achter me de ongure wind van duizende negatieve gedachten die me uit mijn balans proberen te halen. Voor me de angst voor het ongekende, voor al, dat mij te sterk zou blijken.
Hete tranen rolden over mijn wangen, mijn maag kromp samen. Ik kon een felle kreet niet onderdrukken toen ik overeind kwam, al mijn spieren deden me zeer. Ik heb op een deken moeten slapen, mijn heupbotten deden te zeer op het harde plastic.
Ik kwam van het stapelbed af, wensend nooit te zijn geboren. Ik heb in de vuilinsbak gal overgegeven. De zweetdruppels liepen over mijn hoofd en in mijn nek, zo over mijn rug naar beneden. Ik rilde en beefde, heb jouw shirt aangetrokken en ben op de gang gaan zitten, huilen. Het personeel moet me gehoord hebben maar ze lieten me. Ik stapte onder de douche, in de hoop dat deze mijn stramme lichaam zou verzachten, ijdele hoop. Toen ik om half negen als een dweil half op de grond, half op bed lag te janken, vroeg de medewerker of hij misschien een dokter moest bellen.
"Om me op te laten nemen zeker zei ik cynisch".
"Nou misschien is dat wel nodig" antwoordde de jongen, met een zichtsveld dat zich beperkte tot diens eigen wereldje.
Ik riep, stikkend in mijn tranen, dat het misschien Veeeel beter ging, als hij had gevraagd of het wel ging. Toen hij zwijgend de deur van zaal met een klap dichtsloeg begon ik nog veel harder te janken. Zou hij, als eigenlijk jeugdwerker, met elke jongere zo omgaan??? Vandaag de verjonging in de psychiatrie. Nee, alles wat iets langer huilt dan de standaard drie tranen wat de standaard dakloze eruit weet te persen, is kennelijk al rijp voor de crisisdienst.
Ik ben niet in staat geweest ook maar een bezem vast te houden, ik was nog niet in staat mezelf bij elkaar te vegen, laat staan het pand!

Ik heb mezelf naar het andere pand van het leger des heils gesleept. Drie kwartier later had ik een afspraak met een wooninstantie en bovendien moest ik naar de huisarts voor een verwijsbriefje, voor de ziekenboeg. Zo noemen ze dat stinkhok waar je zogenaamd beter dient te worden. Op hun tijd, wel te verstaan. De wooninstantie weet ook nog niet hoe te kunnen toveren en mijn verwijsbriefje? Jammer mevrouw Eerhart, de ziekenboeg zit vol.

Ik terug naar de opvang. Er werkten twee vrouwen. Ze willen me wel helpen, maar weten niet hoe. Ik heb jou weleens vaker cynisch verteld dat als ik hulp nodig heb, ik eerst mijn hulpverleners uit moet leggen, hoe mij te helpen....

Ten einde raad besloot ik te vragen of de medewerkster jou wou bellen met de vraag, of jij op mijn mobieltje wou bellen.
Ik inhaleerde diepe teugen van mijn joint, mijn mobieltje in mijn klamme handen, die in mijn sweather weggestoken zaten. Toen weerklonk mijn ringtone. Jij. Weer ben je daar, waar al die anderen allang weg zijn. Weer draag jij me, waar al die anderen me hebben laten vallen. En ik huil. en huil. en blijf huilen. Je geeft me advies, laat me uitrazen. Ik beschrijf je de opvang, hoe iedereen op dit moment met zijn ziel onder de arm rondloopt. Het is de cocaine-periode, velen hebben zich verkocht aan dit witte poeder. Ze raken zichzelf kwijt, dan de realiteit, en niet veel later ook de mensen om zich heen. Voor de balie strijd, het gevecht om de aandacht van de medewerksters, die ik niet wil winnen. Ik kan het niet meer. 'Voor liefde hoef je niet te knokken, liefde krijg je op een presenteerblaadje', las ik eens ergers. Hoe waar!

Jij legt me uit, dat doordat mensen zien hoe ik benaderd word, welke aandacht ik ontvang, zij plots tot het besef komen dat zij dit ook nodig hebben. Allemaal hebben jullie pijn en verdriet en iedereen gaat daar op een andere manier mee om. En dat is gewoon geen plek om te leven, eigenlijk hoor je er binnen een week door te stromen...

Je adviseert me weg te gaan, vandaag niet tussen deze mensen te blijven. Ik kan niet uitleggen dat ik te ziek ben om te lopen.
Hoe moet ik uitleggen....dat ik de lijn gepaseerd ben?

Schrijver: Stephanie-Joy, 24 juli 2007


Geplaatst in de categorie: welzijn

3.0 met 2 stemmen 1.067



Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:
stef
Datum:
16 augustus 2007
Email:
susannaxxxhotmail.com
dank je wel voor de reacties, een hart onder de riem natuurlijk.
Dit was een dag voordat ik echt ben ingestort (ook weer aan het genezen ben hoor) maar dit was echt het moment dat ik dacht, en nu.
maar ik geloof, met een ontembaar verlangen naar het leven, dat ik er echt wel kom. er zijn niet alleen dalen. ook bergen...en toppen!

thanx. stef
Naam:
auke
Datum:
8 augustus 2007
lieve Stephanie-Joy,

De Zon schijnt ook voor jou. Zo ook de maan en de sterren. De vogels, die zingen, proberen met hun lied het stille lied in jouw hart te raken.

Het groene gras en al het mooie natuurlijke schoon is er allemaal ook voor jou.
Naam:
Natas
Datum:
30 juli 2007
Email:
ratelaartjehotmail.com
Je stuk is lang. Te lang om geconcentreerd te lezen. En te begrijpen welke lijn je volgt. Veel herhalingen, in een andere context. Maar wederom, van jou bekend, zuivere emotie.

Denk er een beetje aan dat al je plaatsingen op hetzelfde neerkomen, de laatste tijd.
Die lijn die je gepasseerd bent, misschien heb je nu een ander uitzicht..
Ik hoop erover te lezen!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)