Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Geen opvang voor 10.000 kinderen

Hoe bedriegelijk kan een kop wel niet zijn.
Neem de kop op de voorpagina van de Volkskrant vandaag:
‘Geen opvang voor 10.000 kinderen’

Opgelucht haal ik adem – het probleem is door een breed gelezen medium gesignaleerd. Vannacht zag ik het op de Belgische tv.
In Manilla, op straat minstens 10.000 zwerfkinderen tussen 0 en 6 jaar zonder enig houvast slaapplaats contact of steunpunt. De absolute onderkant van de Philippijnse hoofdstad met subtiele geledingen in de miljoenen inwoners tellende ‘bidonvilles’. Oftewel krottenwijken opgetrokken uit alles wat ‘de Philippijnse maatschappij’ aan enigszins schuttend afval afstoot.

Dat kwam in beeld, de onderkant van die geleding. Met talloze dorpen op vuilstortplaatsen. De voorlaagste fase: de kinderen vanaf dat ze kunnen lopen hebben dagvullende taken. De kinderen hebben nog een 'thuis' en doen nog wat. Zij zoeken verzamelen selecteren uit de bergen vuilnis waar doorgaand nog op en bij gestort wordt uit blinde bakken die leeg keren.
Af en toe verdwijnt er zo’n kinderhoofdje vertelt de commentaarstem. En je krijgt zo'n klein hoofdje net niet verdwijnen. Ze lopen vaak op blote voeten. Gevaarlijk want er zit medisch afval tussen. Zegt de Franse geestelijke van ‘KANAK - Un pont pour les Enfants.’ Glasscherven noemt hij niet.
Hij liep er ooit stage, bleef er omdat - zoals hij zei - ‘als je hier eenmaal bent bent dan kun je er naar mijn idee niet meer onderuit’.

En ik keek het verbijsterd aan. Niet te geloven. Ze verzamelen smerige kiprestjes en roosteren die op geïmproviseerde vuurtjes tot lekkernijen waar onderling handel in zit.
‘Eet ze niet’ zegt een andere pater, ‘het stikt van de bacteriën. Maar zeg dat niet want ze zijn overtuigd dat dit schoon voedsel is. En in vergelijking is het dat ook.’

Hier is nog structuur, er wordt in holen geleefd maar nog in gezinsverband. Op een onafzienbare grijze vlakte waar Manilla al zijn vuilnis al generaties stort. Niet te geloven als je het ziet, het krioelen van complete gezinnen in die troep. En hoe hopeloos. Waardeloos, niet zij maar ik. De pater zegt ‘je moet blijven hopen, anders moet je weg’. Wat een helden, naamloos uit onze cultuur.

De kop van de Volkskrant zie ik betreft het tekort aan buitenschoolse opvang voor basisscholen. Vooral in vinexwijken en de grote steden. De basisscholen moeten het (de ouders?, de kinderen?) bieden vóór 1 augustus. Dat lukt niet en ‘nu verwacht de branche tientallen rechtszaken van ouders die hun recht opeisen.’
Ook belangrijk, een ander perspectief dat wel. Maar misschien moeten we aan branchebevreemding gaan doen.

De mensen van ‘KNAK - un pont pour les enfants’ proberen zoveel als kan kinderen van straat te krijgen en naar scholen. Naar ze vermogen maar vaak vluchten ze terug. Verslaafd al aan duistere snuifpraktijken aan welvaartsbeelden die ze voor reëel aanzien in hun illusoire droomwereld van magische snipimages van zwembaden cola auto’s divans etc.
De paters zeggen dat het enige wat ze bindt persoonlijke aandacht is - dat kennen ze helemaal niet. En voor zovelen is er niet veel te delen, zegt hij tussen neus en lippen.

Wat een wereld – ik kon google’nd geen verlengstuk van deze organisatie in Nederland vinden. Misschien weet iedereen het al en loop ik kilometers achter.

Ik vond wel hun websites:
http://galerie.associationanak.org/photos/cadre.htm
(foto's, indrukwekkende bijpassende muziek)
http://www.associationanak.org/

Schrijver: jos zuijderwijk, 28 juli 2007


Geplaatst in de categorie: kinderen

3.5 met 10 stemmen 842



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)