Moet kunnen
Absurde situatie, ik sta voor het graf van mijn lieve lief. Geen steen, neen, maar planten en bloemen, ik wil de wortels naar zijn vergane glorie terwijl wormen knagen en insecten zoemen. Zo ken ik hem en zo wil ik hem ook vergeten, en dan vormt zich zomaar een arm om mijn schouder, steels blik ik schuins in een mannenoog en de chemie belooft bliksem en donder. Gedonder, besef ik, dit kan niet waar zijn. Een alleraardigste man, zijn vrouw ligt hier ook maar net, begrijpt mijn verdriet, maar moet zichzelf wel kwijt, deswegen die arm.
Ik denk aan mijn lief, ik voel mijn lief en ik weet dat hij ooit heeft gezegd in tijden van nood, "dat moet kunnen".
Uiteindelijk leg ik mij er bij neer, omarmend vind ik steun, soms moet dat gewoon.
Geplaatst in de categorie: liefde
Als er geen glorie was, kan er ook niets vergaan.