In Gods huis
Bij de voordeur veeg ik mijn voeten, bevuild van de wereld.
Ik ben lang weggeweest, misschien wel te lang, of niet lang genoeg.
Het gebouw dat ik niet ken is me vertrouwd in zijn interieur, nog zo kaal.
Hier en daar een versleten stoel die me lijkt te zeggen: 'kom zitten in je vergeten leven, nog zo kort geleden'.
In mijn herinnering ligt het nog zo ver, haast onbereikbaar voor een weldenkende geest. Het leven als christin, zo dicht bij de Here. Biddend leven, van overwinning naar overwinning, en dan heel plots...een nederlaag.
Gegaan om niet weder te keren, wetend dat ik mijn familie achterliet. Zij, met wie ik voor de heetste vuren van mijn leven heb gestaan, hadden mij per ongeluk geblust.
Of zou dit later, als we spreken over een vroeger, een wijze les blijken te zijn geweest? (ik ben nog niet zo oud...)
Ik stond waar ik mijn leven aan de Here heb gegeven, alsof de plek nooit is afgebroken. Alsof voortbestaat, was verloren is gegaan.
Ik heb mijn eerste thuis nooit los kunnen laten. Iets daar riep me terug, het was een ziekelijk verlangen naar alles wat ik gedwongen op had moeten geven.
Gods huis moest wijken voor een prachtig villapark. Waar ooit mensen hebben geleefd, zullen er nu sterven.
Waar er ooit mensen de waarheid hebben gehoord, zal nu de leugen regeren.
Ik hoor hakken op de plavuizen weerklinken, een geluid dat ik herken, als die van een vrouw, die zich heel lang mijn moeder mocht noemen. "Even mijn dochter groeten" klinkt een bibberende stem. Ze huilde, het moment met een goud randje. De pijn van een wederkerende fout snijdt het mes aan twee kanten.
In de ruimte, die dienst doet als kerk op deze zondagochtend, ademt Gods Geest. Liefde, warmte en vergeving, voor hen die dat niet verdienen, zo ook ik niet. Genade, alleen maar genade. Als de aanbidding begint klinkt het lied dat Hij op mijn hart heeft geplaatst, hetzelfde hart dat nu weent. Om de pijn die het is aangedaan, om de pijn die het zichzelf heeft aangedaan.
Daar stond ik, als dienaar van de Allerhoogste. Mijn hoofd gebogen bid ik dat God mijn gedachten zou vernieuwen, mijn hart wilde toetsen of het hoogmoedig was. Plots stond ze naast me, haar handen opgeheven tot de Vader. Toen ik wakker werd wist ik dat God me iemand had toevertrouwd. Wist ik dat Hij een bedoeling had gehad met de pijn, en misschien zelfs met de bitterheid.
Ik sloot mijn ogen.
Ik was op de plek waar God me bedoeld had,
in Zijn huis.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: religie
God
388
Geef je reactie op deze inzending:
Daar bj de Here is geen ooronsteking, afhnakelijkheid of bitterheid. Bij de Here is vrede. Het enige moment in je leven, dat echt niks je nog kan schelen. Je weet dat je bent waar je moest zijn. Bij Hem. Ik vind het heerlijk over God te schrijven, Hij is mijn redding gebleken in een onzuivere wereld. Prijs God.