De dood proclameren

Wij - als mensen samen de maatschappij vormend - leven in een onzuivere wereld.
Liever waren we, diep in ons hart, helemaal niet geboren. We weten niet waar we vandaan komen, niet waar we heen gaan, en daartussen ligt de zoektocht naar de zin van het leven, waardoor we zoekende blijven.

De bijbel zegt, in het boek Jeremia, dat Gij die zoekt, zal vinden. Velen zullen daarom ooit de waarheid vinden, de leegte diep van binnen vervullen en hun levensdoel verwezenlijken.
Zulke mensen komen ooit in het reine met zichzelf, omdat ze in het reine komen met hun Schepper, God.

Want wat dood was, zal Hij weer levend maken. Ik heb het leven mogen ontmoeten, het was intenser en diepgaander, dan ik de dood ooit heb beleefd.
Ik bad dat de Heer mijn denken zou vernieuwen en mij een rein hart zou schenken. Na een paar maanden ga je de wereld om je heen heel anders ervaren. Je hoort mensen vloeken, ziet ze ongegeneerd op de stoep spugen of ze staan voor de ingang van een trein opgepropt, terwijl de mensen nog geeneens uitgestapt zijn.
We slaan elkaar in elkaar, schieten om ons heen, en zelfs menige droomwereld spat uit elkaar door alcohol- en drugscriminaliteit.

Je wordt vreemd aangekeken als je iemand om een knuffel vraagt, als je bij de kassa geld teruggeeft, of een portomonne terugbezorgt aan de rechtmatige eigenaar. De wereld is vervreemd van diens hart. We leven als individu, verdwaald in onze eigen verlatenheid. We leven voor weken op bij een stukje saamhorigheid, slechts te bereiken door eerst vele muren af te brokkelen. Dan zie je de mensen in de kerk in de armen van wildvreemden huilen en tot het besef komen dat ze verlangden dat ieder mens zo met zijn naaste om kon gaan. Maar liever kruipen we in ons schulp, verliezen ons aan ÉÉn persoon of blijven maar gewoon in bed liggen, hopende dat het leven voorbij gaat.

Waar komen we vandaan, waar gaan we heen?

Ik ben met hele andere ogen naar de wereld gaan kijken. Ik heb nooit om het leven gevraagd en kan het nog slecht waarderen. Ik heb een roeping voor dak- en thuislozen, en drugsverslaafden. Maar diep van binnen word ik, zomaar op straat, het meest aangetrokken door kinderen. Dan probeer ik, door hun geluk, even kind te zijn. Ik bestudeer hun levenslustigheid, een drang tot ontdekken. En ik bid zachtjes voor ze, dat ze op mogen groeien tot mannen en vrouwen Gods, zoals ze bedoeld zijn.

Maar het breekt me als ik zie, dat deze kinderen geen kinderen meer zijn. Hoe jong ze ook zijn, hun persoonlijkheid spreekt een bepaalde diepgang waar ik het bestaan niet van wil erkennen. Dan zie ik ze lopen met doodskoppen op hun schoenen, shirt, tas, etui, agenda, mobieltje of pet.
En vraag ik me af: zouden ze beseffen, dat ze de dood proclameren???

Schrijver: stephanie-Joy, 28 augustus 2007

susannaxxxhotmail.com

dood leven kinderen leven kinderen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.6 met 7 stemmen 632