Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Vertrouwen

Het meest raakt ze mij door haar blik. Zo zuiver en oprecht keken zelden mensen mij in de ogen. Ik kijk met een open blik in haar diepte en verlang ernaar om haar daar te ontmoeten.

Ik zie een vrouw, die ooit in haar leven, net zo kwetsbaar als ik in het leven stond. Ik zie haar vallen, maar ook weer opstaan.
Naast me zit die beschreven vrouw, die zich mijn aanspreekpunt mag gaan noemen, binnen de instelling waar ik momenteel een kamer bewoon.
De vrouw moet ploegen, hakken en kappen om tot mij door te dringen, gesloten houding, gebogen schouders.

Ik staar naar de neus van mijn schoen, schuif wat heen en weer in mijn stoel. Hier begon iets waar ik mezelf zo voor probeer te beschermen. Het zoveelste contact met de zoveelste, die leeft in de ilussie mij te kunnen redden.

Ik ben al gered.

Ik heb alleen maanden gesparteld, menigmaal bijna verzopen. Maar hoe mooi zei mijn vriendin het ooit, we drijven, we spartelen en we zinken, maar we verzuipen nooit. Ditmaal ben ik steeds gered, door, laten we het, mijn beschermengel noemen.
De vrouw die mij breekt, om mij te helen. De vrouw die het fundament van mijn langgekoesterde droom bouwde, mijn boek.
Ik schreef maandelang over een ongekende taal voor menig ander, een zielentaal. onverwoordbaar gesproken.
Ik schreef over de intensivteit in ons contact, dat ik me voor een deel aan haar ben verloren. Pas als ik bij haar kan zijn voel ik me compleet.

Ik schreef over een wat oudere vrouw, die geen seconde van mijn zijde week. Ze vocht net zo hard met me mee, wist de scherpste pijlen. Haar zachte handen voelde ik pas op mijn voorhoofd, toen ik ziek en koortsig was door een versnelde afkick. Ze bracht speciaal voor mij soep mee van huis, zelf gekookt. Als ik 's middags in de opvang, achter op kantoor in het donker was gaan liggen, zat ze vaak nog even naast me en hield mijn hand vast. Ze stond naast me in de heetste strijd, als ik het niet meer wist. In de stilte van het moment was zij het die de telefoon deed oplichten. Ik mocht me gezegend weten met deze vrouw op mijn levenspad.

En nu bracht de Here de derde. Zij. Met haar mooie lange rode haren, haar stevige voorkomen, en warme moederarmen. Zij in haar fleurige kleding, met blosjes van het harde werken. Midden in mijn relaas vertelde ze me, dat ze me wel wilde aanhoren, maar wel wilde vermelden dat zij pas sinds 1 augustus in dienst was. De periode dat ik drie kamers verderop in de gang, op de ziekenboeg lag. Nu woon ik schuin boven het kantoor, waar zij voornamelijk haar werkzaamheden verricht.

Echter op dit moment, zaten deze drie vrouwen op de opvang, hetzelfde kantoor als waar ik altijd sliep. Nu zouden we hier het kenningsmakingsgesprek voeren. Ik kwam binnen denderen, overmand door emoties, maar liet me meevoeren in het moment. Hier begon het dan allemaal. Hier was mijn nieuwe begin. Ik verwoorden mijn angsten, maar cursiveerde de overwinning.

Ik keek in haar oprechte blik, naast me naar de vrouw die ik drie weken zou moeten missen, en tegenover me, wist ik jouw warme blik, die ik opzettelijk vermeed.
Ik was in mijn vertrouwen beschaamd door jou, geschreven op mijn armen. Mijn lichaam verstijfd tegen dat van jou, staarde ik in het niets. Je probeerde me te troosten, maar mijn spieren deden zo intens zeer.
Opeens zei ik je, met een brok in mijn stem, ik voel niets...en begon heel hard te huilen. Je schoof mijn shirt omhoog en streelde mijn blote rug. Niet veel later was jouw schouder nat gehuild, zat mijn mauw onder de tranen en snot, en was mijn hele lichaam verkrampt. Ik wilde me in je liefde voeden, maar raakte ondervoed. Je schreef als antwoord op mijn verdrietige teksten
I'll watching you en I will always be near.

Ik ben zoekende. Naar iets wat me brak. Om me te helen.
Ik verlang terug naar jou, naar je zoete aanrakingen en tedere liefde. Morgen zeg je mij. Morgen heb ik weer dienst.
Ik maak me een morgen eigen.

Schrijver: stephanie-joy, 28 augustus 2007


Geplaatst in de categorie: welzijn

4.1 met 7 stemmen 879



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Natasja
Datum:
30 augustus 2007
Email:
ratelaartjehotmail.com
De angst vertalen en de overwinning cursiveren, poetische pracht!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)