Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

anorexia

De zon scheen fel op mijn meubelen. Stofdeeltjes dansten in de strepen licht, die mij zo vroeg in de middag hadden gewekt. Ik liet me uit mijn bed glijden, ging als een bolletje in het warme zonlicht liggen.

Nu was ik dan, alles waar je als weldenkende jonge vrouw zo bang voor bent; niet wie ik had willen zijn.

Ik probeer te worden, wie ik voor ogen hield, toen ik droomde over een toekomst, die ik ooit zou bereiken. Maar ik ben nog steeds onderweg....

Om me heen beginnen vrienden langzaam volwassenen te heten. In zichzelf, voor de maatschappij, en uiteindelijk ook binnen onze vriendschap. Ze worden moeder, gaan full-time werken of runnen een bedrijf. Ze gaan investeren, beleggen en hun pensioen opbouwen. Het enige wat ik verlopig bouw, is mijn jointje.

Mijn moeder is haar scheiding voorbij en dreunt shai dalama boekjes aan adviezen op, na alles wat ik vertel, ongeacht of het een vriendschap betreft of een rood gestreepte onderbroek van de buurman, mam weet wel wat je moet doen. Vooral boven je problemen uitstijgen is het advies, maar volgens mij is mijn moeder boven het hoofd gestegen. Ik verlang naar de vrouw met wie ik vroeger een gesprek hield, niet naar de nieuwe dr Phil in vrouwelijke versie.

Mijn vader is zijn sociale leven voorbij, en werkt meer dan hij leeft. Volgens mij werkt hij in verschillende banen, de rekeningen moeten immers betaald, of zou mijn pa zijn grijze jaren in Spanje doorbrengen?
Mijn broers staan aan het begin van wat zich volwassen worden laat noemen.
Mijn hulpverleners niet thuis, of juist wel thuis waardoor ze er ook niet voor me kunnen zijn.

De zon werpt ook een schaduw. Ergens in een hoek van mijn kamer, is het allerdonkerst. Ik kruip er heen, ga in een foetushouding liggen.

Vanmorgen las ik een oude brief van mijn moeder, en mijn ogen bleven op een bepaalde zin hangen. "jij was, (en bent!) het mooie meisje dat ik niet heb kunnen zijn".
Niet meer, dacht ik, terwijl ik mijn moeder hoorde zeggen dat ik eruit zag als een junk. "Ze kon bijna door me heen kijken, ik was gewoon lelijk mager".
Het moment zweeg, ik wilde niet dat ik mijn dochter ooit zou hoeven zeggen, jij bent het mooie meisje dat ik nooit ben geweest.

Want ik was zo mooi.

Was zo mooi.

Schrijver: stephanie-Joy, 6 oktober 2007


Geplaatst in de categorie: ziekte

4.1 met 9 stemmen 733



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)