Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Hebzucht

Tijdens een gesprek over ditjes en datjes dat ik onlangs voerde met een scherpzinnige erudiete dame hadden we het o.m. – zonder het hoe dan ook te beseffen – over de “toepassing” van de zeven hoofdzonden en meer specifiek over de hebzucht van en onder de mensen.

Of het voor niet-katholieken niet van tel zou zijn, laat ik in het midden. Wellicht speelt voor hen hier de ethiek een rol in.

Hebzucht is reeds van alle tijden en standen in welke vorm je het ook ooit bekijkt. Bij dergelijke “beoefenaars” speelt de algemene moraliteit hun zeker geen grote parten. Soms mondt hebzucht uit in een ziekelijke zucht naar meer, vaak ook ten koste van anderen.

Eenieder van ons kent rondom zich wellicht wel talloze gevallen van grote of minder grote inhaligheid. En misschien zijn we zelf wel zelfzuchtig (hebzuchtig)?

Het naar zichzelf toe schrapen (slepen) van de “buit” is misschien, wie weet, nog een overblijfsel van onze verre voorouders die, als individuen, hun “kost” dienden te verdienen voor het onderhoud van het gezin. Later zijn ze zich gaan verenigen –samen sterk – om de huishoudelijke en lijfelijke noden te keer te gaan. Mannen gingen op rooftocht terwijl de vrouwen andere huishoudtaken op zich namen.

Of de mens nu welstellend of behoeftig is, hij blijft “mens”. Eén enkel simpel voorbeeld: de universiteitsprofessor die een diploma bezorgt aan een studente in ruil voor seks.

Schnabbelen? Als het erop aankomt wat mee te pikken (cfr onze meeuwen aan de kust) zullen we het niet laten, veelal. Niet? Ik bedoel nu niet zo zeer het bewandelen van schuine paden. Wat ik wel vóór heb zijn de meer materiële toestanden. Denk hierbij aan het kind dat maar al te graag het speelgoed van zijn broertje of zusje wil afpakken. Herinner je nog hoe verleden jaar twee adolescenten een andere jongere doodstaken met een mes voor zijn mp3-speler? Pure hebzucht. Toegegeven, dit laatste is wel een extreem geval, maar het bestaat. Is het kapitalisme geen vorm van hebzucht, hoor ik u al vragen? Tuurlijk, maar het wordt gedoogd in onze maatschappij tot op zekere hoogte.

Minder erg is het van diegenen op het personeelsfeest die hun handtas vullen met de overgebleven suikers en koekjes. Of de greep in de sigarenkist! Of die “per vergissing” een mooiere mantel of over- of regenjas aantrokken en hun versleten kledingstuk achterlieten.

Dan heb je nog die kleptomanen met hun ziekelijke neiging tot stelen. Zij die het alleen maar doen voor de kick zijn dat soms ook geen hebzuchtigen?

Het geval van mijnheer A., (hij eet ’s morgens niet, heeft hijzelf gezegd) die regelmatig gaat dineren in een bepaalde instelling tegen een redelijk belachelijke prijs is alleen de ingewijden bekend. Zo gebeurt het regelmatig dat hij het restaurantpersoneel voor een tweede bediening aanroept vooraleer iedereen al bediend is. De grenzen van onwellevendheid liggen niet ver van die van de hebzucht bij hem. Zo schilde hij laatst een rijpe peer. Het sap liep hem van de kin en de vingers in zijn bord. Jammer toch niet? Hij dopte zijn bord schoon met zijn papieren servet en sabbelde het nadien luidruchtig af. Toen zijn vrouw hem (eindelijk) om de echtscheiding vroeg na zovele jaren onverdraagzaamheid was hij akkoord op voorwaarde dat ze hem alimentatiegeld toeschoof (hoewel zijn pensioen groter was dan het hare).

Ook het hebberig gedoe van Mev G., een weduwe van een befaamd geneesheer, was bekend in dat bovenvermeld restaurant. Zo gapte ze eens twee hardgekookte en gepelde eieren mee en stak ze in de zakken van haar mantelpak. Een dienster had het gezien, ging naar haar toe, klopte wat denkbeeldig stof van haar schouders, van haar rug en klopte meteen hard op de zakken van het complet. Toegegeven, dat was lelijk van die serveerster….maar begrijpelijk misschien.

Voorbeelden te over van dergelijke begerige daden.
Of het nu koningen, prinsen, dictators, tirannen, zakenmensen, militairen of doordeweekse huisvaders/huismoeders zijn, allen kunnen geplaagd worden met die vreselijke “hoofdzonde”: hebzucht.
Het heeft altijd bestaan … en zal eeuwig blijven bestaan totdat onze zon over een paar miljard jaar in planetaire nevels zal overgaan.

Kunnen we er iets aandoen? Wie weet. Ik probeer alvast bij mezelf. En…

Schrijver: Jan Coessens, 14 oktober 2007


Geplaatst in de categorie: moraal

2.0 met 4 stemmen 775



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)