Dichtbij
Hoe dichtbij je bent dat weet je volgens mij niet. Je zegt dat ik gesloten ben, op slot.
Maar het tegenovergestelde is waar.
Ik ben open, ontzettend open naar jou.
Je kan mijn gezicht lezen en je leest mijn ogen. Net alsof je me al jaren kent.
Ik houd afstand. Ik houd me op de achtergrond.
Als je ooit twijfelt of je in mijn gedachten bent of hart bent, twijfel niet.
Graag ben ik bij je, veel vaker dan nu.
Echt veel vaker. Maar ook ik heb me aan deze wereld aangepast.
Waar we meelopen en waar we ons steeds aanpassen.
Ken jij het lied: als er nooit meer een morgen zou zijn? Als ik het liedje hoor moet ik huilen.
Doe ik niet wat ik zou willen doen.
Ik zou uren met je doorbrengen, als dat kon.
Toch geloof je me niet en dat doet soms pijn.
Dat jij oprecht kan twijfelen aan mij raakt me in mijn hart. Ik kan het niet bewijzen, niet op papier en niet in het echt. Je moet me dus vertrouwen.
Vertrouw erop dat ik me net zo voel als jij. Dat het soms net zo'n pijn doet en dat het soms net zo veel vreugde geeft.
Vertrouw erop dat jij voor mij een heel speciaal iemand bent. Veel specialer en veel dichterbij dan ik je ooit bewijzen kan.
Tijd zeg jij, heb geduld en je vindt de antwoorden.
Tijd is onze gids, hoeveel uur heb je echt nodig??
Geplaatst in de categorie: vriendschap
tijd
1.802
Geef je reactie op deze inzending:
want dat is zo krachtig aan je proza,
de duidelijke vorm van mystiek die je erin uitdraagt!
Zoals jij jezelf in het stukje over Julia beschrijft, lijkt het erop dat jij jezelf de tijd niet gunt met het beeld van je dromerig (herkenbare!!!) binnenwereld en daarin je beeld van de maatschappelijke wereld. Of zie ik dat verkeerd?
De persoon voor wie ik schrijf zou ik het allemaal persoonlijk willen zeggen. Ik zou wellicht niet eens woorden nodig hebben. Mijn liefde en warmte zou genoeg zijn. Wij spreken een andere taal maar begrijpen elkaar zonder woorden.
Krijgen wij de tijd?
Een vriendin van mij heeft zichzelf lange tijd Mara genoemd. Dit staat (bijbels gezien) voor de verbitterde, weet je dat? Ik denk niet dat jij verbitterd bent, in tegendeel zelfs. Jij bent een heel goed invoelend mens, een hart dat weet wat ze spreken wil, alleen zich soms zo moeizaam uiten kan..
Als ik je laatste regels lees, dan zie ik mijzelf daar heel sterk in. Kan er bijna om janken.
Wat jij zegt schrijvend niet te kunnen bewijzen, deel je hier met een site, waar je toch de lezers hebt die je over zal brengen wat jij van binnen voelt.. Namelijk dat jij de tijd zult vinden, om die ander toe te staan, wat jij over wilt brengen.
En ik hoop dat de persoon aan wie je hier schrijft, het echt zo voelt zo als jij neerzet. Ik in ieder geval wel.
Want jij hebt zojuist voor de dame gesproken van wie ik denk dat jij haar had kunnen zijn. En hierbij dank ik je, vanuit mijn hart! Want je hebt gelijk 'Mara', tijd is geduld en spiegelt antwoorden..
Zal de ander laten weten, dat jij om haar (of hem) geeft..
Maar ook heelt tijd de wonden, die je nu enkel hier schrijven kan én ook hier raak JIJ mij in.. Dankjewel, dankjewel..