Herinneringen aan Anouschka
Van een vrouw als jij is er geen tweede. Jij met je bruine ogen, je zwarte kroeshaar, je lijf van soepel, atletisch vlees. Je onstuimige manier van vrijen en stoeien, je manier van uitrekken 's ochtends vroeg. Je eigenzinnige karakter. Je was met zo weinig tevreden en als je tevreden was, dan maakte je dat op de jou bekende manier ontegensprekelijk duidelijk.
Fysiek gesproken, was je mij - je was uiteindelijk ook een stuk jonger - veruit de baas. Als het op hardlopen aankwam keek je vaak achterom, om te zien waar ik bleef en als ik 's winters het liefst thuis bleef, lekker warm bij de open haard, om een boek te lezen of om zo maar lekker te luieren, dan wist je het altijd zo te spelen, dat we toch een eind door de kou gingen lopen.
Vanwege je stevige zwarte kroeshaar hoefde je maar weinig naar de kapper. Van nature zat je haar eigenlijk altijd goed. Het gebruik van cosmetica, afgezien van haarshampoo, was je volkomen onbekend. Als een andere man weleens toenadering tot je zocht, maakte je hem over het algemeen op een niet mis te verstane manier duidelijk, dat je van zijn avances niet gediend was, wat je overigens niet altijd even populair maakte. Volkomen onterecht vond een aantal mensen je bars en onvriendelijk. Was het aantal pleeggezinnen, waar je voordien geweest was wellicht mede-oorzaak van je onstuimige karakter? Het zal altijd een raadsel blijven. Anouschka, onze bouvier.
Op een warrige woensdag voor mijn ogen doodgereden.
Geplaatst in de categorie: emoties