Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Wat zegt een naam?

Mijn echtgenote moet, na een eerder uitgevoerde biopsie waarvan de uitslag gelukkig goed was, voor een poliklinische ingreep naar het ziekenhuis. We zijn er al twee keer eerder geweest en beide keren was ons de ongelooflijke drukte in en om het ziekenhuis opgevallen. Ook dit keer is het druk. Op het mega-parkeerterrein van het ziekenhuis is geen vrije parkeerkolom te vinden dus word ik gedwongen elders een plekje te vinden. Het lukt mij de auto op iets minder dan een kilometer afstand van het ziekenhuis te parkeren. Met de paraplu op, het stormt en het regent pijpestelen, loop ik terug naar het ziekenhuis.

Mijn vrouw blijkt in de buurt van de afdeling dermatologie, waar zij moet zijn, een stoel te hebben bemachtigd. De overige stoelen zijn bezet.
“Welk nummer heb je?” vraag ik mijn echtgenote.
“Nul nul zeven”, antwoordt die.
“Door welke arts word je geholpen?” vraag ik haar.
“Dokter No, een Chinees”, klinkt het terug.
“Dokter No?” vraag ik ongelovig.
Vrouwlief zit strak voor zich uit te kijken.
“Meen je dat?”, vraag ik door.
“Nee, natuurlijk niet”, klinkt het lachend terug, “hoe moet ik nu weten welke arts me gaat helpen? Er werkt hier een aantal dermatologen. Ik zie wel welke arts het wordt.”
“Hoe kwam je dan aan Dokter No?” vraag ik ‘r.
“Door het nummer dat ik heb gekregen. Nul nul zeven. James Bond, weet je wel?”, legt ze plagerig uit.
“Gaan we een beetje bijdehand zitten doen vrouw?” vraag ik ‘r, nu ook breed lachend.
“Zoiets”, antwoordt vrouw poeslief.

“Klik” zegt het bord met het nummer van de patiënt die aan de beurt is.
Het is 10.45 uur. De afspraak van mijn vrouw staat gepland voor 10.45 uur. Het nummer op het bord is 007. Wij kijken elkaar ongelovig aan. Mijn vrouw staat op en loopt naar de ingangsdeur van de afdeling waar in de opening al een verpleegster op haar staat te wachten. Ik neem de stoel in van mijn vrouw en begin te lezen in het boek dat ik om de tijd te doden heb meegenomen. Na drie kwartier verschijnt mijn vrouw weer. Ze heeft een breed verband om haar onderbeen. Ik loop naar haar toe.
“Hoe is het?” vraag ik geïnteresseerd en licht bezorgd.
“Goed”, klinkt het opmerkelijk vrolijk terug.
“Wat loop je nu te lachen?”, vraag ik niet begrijpend.
“Zal ik je zeggen”, krijg ik te horen, “De arts die me geopereerd heeft was geen Chinees maar een Hollander. Hij heette geen No, maar Snijder. Echt, zonder dollen.”

Een chirurg die Snijder heet. Dat is net zoiets als een slager die Worst heet.
Mijn dag kan niet meer stuk!

Schrijver: hans uil, 23 januari 2008


Geplaatst in de categorie: humor

2.6 met 14 stemmen 876



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)