Eenzaamheid met pasen

HET VERDRIET VOORBIJ, PASEN 2008-03-22

Vanmorgen op Stille Zaterdag voelde ik mij plotseling helemaal koud en alleen. Juist nu, het hoort bij me. Ik kocht het boek De onzichtbare jongen van Bernlef en las het meteen en snapte het helemaal.
Het gaat over een jongen zonder moeder en die mist hij zo dat hij psychotisch wordt en uiteindelijk sterft.
Zo ben ik zelf ook geweest, het luchtte me enorm op die herkenning en ik kan er nu zelf wel mee overweg. Zelfs in de diepste eenzaamheid vind je herkenning in iemand die hetzelfde mist als jijzelf en dan verbind je je met je zelf en is het niet erg meer.
Ik ben alleen, ik heb alleen mijzelf. Als je dat toegeeft en niet langer vlucht is het niet erg meer. Je ziet het overal in de kunst. In Dylans knocking on heavens door en in de autobio van Ron Wood, iedereen wordt zo emotioneel gewond door de dood van de dierbaarste dat er een gat komt in je ziel en je dat compenseert en dat Jezus aan het kruis ook zei waarom heb je me verlaten. Dat is de kern van het bestaan, dat je eigenlijk alleen bent met je ziel.

Nu ik bij Pasen ben, de lente komt, engelenenergie, een eeuwige ziel die voortbestaat, genoeg andere mensen, en ik terug ben bij mezelf en de psychose weg is, is het wel leefbaar, maar het gevoel blijft; maar iedereen heeft dat en dan zul je je moeten verbinden met jezelf en je ziel en het goede moeten doen voor anderen zoals ik ook hulp kreeg.
Je moet gewoon van jezelf houden en vindt nergens troost in of bij, het is een rotgevoel maar ook eerlijk tegenover jezelf, dan is het een kracht en is het een feit en geen angst of emotie maar een kern van je bestaan, die je kunt vullen met een nieuw leven op je veertigste en je niet langer hoeft te vluchten.

Zelfs in de eenzaamheid is er geen God er is gewoon niets, alleen leegte, als je je dat bewust bent ben je al een heel eind en om dat te zeggen, jij bent er niet alleen zo hoor lief goed mens, ik ben het ook, ja, dat gaf mij een gevoel van herkenning. Gelukkig heb ik nog wel een moeder maar geen vader maar wel een zus en geen vriendin. Het is iets wat niet opgevuld kan worden door iets maar ik word er niet meer psychotisch van, ik ben er niet bang voor.

Ik schilderde de engel met Maria bij het graf. Hij is niet hier, zegt hij, maar in de hemelen. Misschien dat het daar beter is. .. maar ik ben nu hier en het is zaterdag, de kou is bitter en mijn hart leeg en ziel ook. Dylan speelt, het boek is uit, het stuk geschreven. Er is geen zekerheid en ik doe mijn best om mijn leven te leiden en van anderen te houden die om mij geven, meer kun je niet doen en leuke dingen doen, ik ben een klein mens maar wel heel erg sterk!

Vrolijk Pasen gewenst, en veel plezier op de meubelboulevard...