De jaren van verslaving.

Deel4

Ik heb zo'n beetje alles beleefd, wat in een normaal leven niet voorkomt.
Toen ik in verwachting was, had ik een heel ander beeld voor ogen.
Eén ding was duidelijk: dit heb ik nooit gewild.

Maar het leven heeft soms dingen in petto, die wij zelf niet begrijpen.
Na al die tijd in België is het met mij niet vooruit gegaan.
Ik heb nog jaren in zulke situaties geleefd, als hiervoor beschreven staan.
Het werd er niet beter op en ik denk ook, dat ik het niet meer in goede proporties zag.
Het lange gebruik van de mensen om mijn heen: ik kan alleen maar zeggen dat het mij spijt dat alles zo gelopen is.
Het verdriet om mijn kinderen.
Het verlies van mijn motor.
Het gebrek aan geloof in de mens.
Het heeft zijn tekens achtergelaten.

En daarnaast het lange gebruik, ik was eigenlijk een beetje doorgedraaid.
Ik ben nog diverse keren verhuisd, en het lot is ook niet altijd even gunstig geweest.
Op een gegeven moment, ik kan het zelf nog steeds niet begrijpen hoe!, stond mijn aartsvijand weer binnen. Sjors.
Het verhaal begon weer van voor af aan.
Ik ben hem voor één ding dankbaar, nadat hij mij voor de zoveelste keer weer mishandeld had: kwam ik toch een keer in het ziekenhuis terecht.
Mijn voortanden uit mijn mond geslagen, ik kon niet meer.
Eindelijk heb ik in het ziekenhuis aangifte gedaan.
Maar dat hielp niets, ik ben uit het ziekenhuis weggeslopen als een dief in de nacht.
Niet omdat ik de rekening niet kon betalen, maar omdat er nu echt niets meer was om nog langer in Antwerpen te blijven.
Ik heb gewacht tot mijn O.C.M.W.-uitkering er was.
Ik ben daar mijn maandgeld wezen halen en heb verteld dat ik het niet meer aan kon.
En dat ik terug naar Nederland ging.
Ik had nog een groot probleem: waar ging ik naar toe?
Terneuzen zal het mij niet in dankbaarheid hebben aangenomen, maar daar ben ik naar toe gegaan, omdat de enige kennis daar nu eenmaal woonde.
Ik heb daar tijdelijk ingewoond en heb daar alles weer aangevraagd.
Achteraf niet de beste keus, maar zo was het al in mijn hele leven geweest.
Terneuzen, ik had er nog nooit van gehoord.
Stond ook heel raar te kijken, dat ik geen treinkaartje kon kopen tot daar.
Daar was mijn nieuwe start ook niet gemakkelijk.
Ben er zelfs nog zwaarder verslaafd geraakt dan in België.
Maar ondanks alles wat er is gebeurd, is het mij toch gelukt om clean te worden. Wel met vallen en opstaan en met vele missers.

Maar nu woon ik nog wel in Zeeuwsvlaanderen,'reserve Belgen' zeggen wij hier.
Ik zal de laatste zijn, die zal zeggen dat ik hier niet geholpen ben.
En om heel eerlijk te zijn, krijg ik nog steeds ambulante hulp.
Ik sta nog regelmatig in contact met het Z.C.A.D. die mij heel veel geholpen hebben.

Ook is het contact met mijn familie weer terug.

Maar wat voor mij het belangrijkste is, ook dat met mijn jongste dochter.
De jaren van verslaving liggen nu achter mij.
Ik moet wel zeggen dat het niet makkelijk is geweest, maar ik ben er nog.
Ik heb nog wel moeite met bepaalde dingen.
Niet dat ik nog ooit terug zal vallen, nee dat nooit meer.
Maar de geestelijke klappen,hebben van mij een zeer emotioneel iemand gemaakt.

Dinsdag begint er weer een groep in vaardigheidstraining bij Emergis. Iets waar ik zeker weer na toe zal gaan.
Ik ben blij dat deze gewelddadige periode in mijn leven voorbij is.
En dat het in mijn laatste jaren van mijn leven wat beter mag gaan.

Biografie van deze schrijver

Moeilijkheden Op nie Op nieuw beginnen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 4 stemmen 263