Hartenkreten

De laatste doos

Haar knokige vingers friemelden aan de bloemetjesjurk. Ze had gevraagd of ze mocht blijven zitten tot de laatste doos en stoel verdwenen waren, zodat ze rustig afscheid kon nemen.

Al weken keek ze tegen de verhuisdozen aan. Haar dochter en schoondochter kwamen een paar maal per week om het huis op te ruimen of liever gezegd om alles weg te gooien. Het kleine beetje dat overbleef werd ingepakt. Bijna niets kon ze meenemen. Het was of te oud of onnodig, zoals zij ook was.
Men, de kinderen, had besloten dat ze niet langer in het grote huis kon blijven wonen. Het zou onverantwoord en gevaarlijk zijn en nu had ze nog de keuze naar welk seniorenhuis ze wilde. Ze had zich verzet. Ze wilde niet. Zonder dit huis, waar ze al 90 jaar in woonde, was haar leven voorbij. Iedere steen had een verhaal, elke hoek bezat een geheim. Ze was er geboren en ze wilde hier ook doodgaan. Maar nee, die snotneuzen hadden beslist dat ze weg moest. Ze werd opgehokt, zoals ze het zelf vertaalde. Ze vond het een mooi nieuw woord, een eerlijk woord. Niet zo’n listig woord als woon- en zorgcentrum voor senioren of bejaardenhome.
Haar hele leven trok aan haar voorbij in kartonnen dozen en houten kisten.
Ze keek naar de vreemde mannen, die haar bed naar buiten droegen. Het bed waarin ze haar twee kinderen had gebaard. Het bed waar ze vijftig jaar lang samen met haar lieve man in had geslapen en hetzelfde bed waarin ze hem op een ochtend levenloos had gevonden. Voor dit slaapmeubel was geen plaats in haar kamertje in Huize Teder, maar wel in de Kringloopwinkel.
Het huis was bijna leeg. De laatste spullen verdwenen in de verhuiswagen.
Ze voelde zich moe worden. Ze zuchtte diep, een traan viel op haar benige hand en ze sloot haar ogen.

Ze verliet het huis als laatste, zoals ze had gevraagd.
In een eenvoudige kist, gedragen door vreemde mannen.

Schrijver: Lian van Heezen, 20 april 2008