Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

De dag dat de Profeet huilde.

Ibrahim, wil je wat leuks horen? Ik ben aan het werk,
vertel het me later maar. Buurman grinnikte zacht
maar Ibrahim, dan is je zoon vast al geboren. Ibrahim
stopte met wat hij deed. Is het echt waar?

Buurman knikte, de vrouwen zijn bij haar. Dan moet ik
snel naar huis. Ibrahim zijn hart was vol vreugde. Als hij
thuis kwam had hij een zoon. Hij werd er nerveus van. Ga
Ibrahim, zei buurman die al 4 kinderen had.

Ik neem het werk wel van je over. Ibrahim snelde naar huis
waar tot zijn verdriet niemand hem binnenliet. Wat zijn
dat voor nonsens? vroeg een vrouw uit het dorp. De man
komt pas als het kind er is. Ibrahim bleef buiten staan.

Hij was niet van plan om weg te gaan. Opeens hoorde hij
een gil. Dan was het even stil. En toen Allah zij geprezen
hoorde hij de baby huilen. Na een tijdje gingen de vrouwen
weg. Ze waren stil. Omdat ze wisten.....

Ibrahim snelde naar zijn vrouw en slikte een bittere
pil. In de armen van Fatma lag in plaats van een zoon
een klein meisje. Oh, wat jammer wat een pech. Negen
maanden had hij gewacht. Aan een meisje had hij nooit
gedacht.

Zijn vrouw was moe maar blij. De volgende keer een zoon
Ibrahim,insjah allah! Ibrahim dacht vol wrok, ja, ja.
Dit meisje kwam hem niet goed uit. Ze waren vervelend,
konden niet werken gelijk een zoon. Bovendien, een
kostenpost.

Als ze ooit ging trouwen, moesten hij en Fatma het geheel
betalen. Het meisje kreeg de naam Farida. Ze was een lief
kind. In het dorp graag gezien. Door Moeder bemind. Dol
was ze op Moeder maar meer nog op haar Vader. Altijd was
ze in zijn buurt.

Gaf hem onvoorwaardelijke liefde en vertrouwen. Doch,
Ibrahim kon van haar niet houden. Op een dag, ze was amper
drie, nam Ibrahim haar mee. Haar kleine hand in de zijne.
Ze zong een eigen lied. Van Vaders plannen wist ze niet.

Hij bracht haar tot aan de bron. Haar haren glansden in de
zon. Hij gooide het kleine lichaampje naar benee. Ze
gilde maar Ibrahim gooide snel aarde over haar heen. Zo
werd ze levend begraven. Alsof ze niets anders was dan een
pop.

Hij liet zijn Farida achter om te sterven. In de cultuur
niet ongewoon. Alleen had hij het bij de geboorte moeten
doen. Dan had ze er niets van geweten. Daar heeft hij
(Allah zij hem genadig) de rest van zijn leven mee gezeten.

Die avond hoorden de mensen in het dorp zijn vrouw zonder
ophouden gillen. Ik wilde toch een zoon? Nou, van mij
krijg je die niet zei ze vol hoon. Moge Allah je vergeven.
Ik kan het niet. Ze ging weg, een gebroken vrouw. Terug
naar haar ouderlijk huis.

Ja, ze verliet haar man. Wat ongebruikelijk was. Toen zij
en Farida weg waren, begreep Ibrahim het pas. Al die tijd
heeft hij van hen gehouden. Ibrahim is nu een oude man
Van een andere vrouw, ooit een zoon? Neen, dat kwam er
niet van.

Elke dag vraagt hij Allah hem te vergeven. Hoe had hij
ooit zijn dochters leven kunnen nemen? Het was de dag
dat hij Farida levend had begraven dat de Profeet huilde...

Schrijver: Fairouz, 27 april 2008


Geplaatst in de categorie: geboorte

2.9 met 8 stemmen 982



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)