Vriendschap is niet gemakkelijk

Vreemd het gevoel dat je niet precies weet hoe het zit.
Jaren dacht ik dat ik het wel aardig wist hoe de wereld in elkaar zat.
Daardoor had ik redelijk wat zelfvertrouwen, ging ook wel met heel wat mensen om.
En ik denk dat je door te praten met andere mensen je een aardig beeld van jezelf kan vormen.
Mijn gedachten waren dan ook wereldwijd en niet alleen van het plekje waar ik leefde.
Maar door alle omstandigheden in mijn leven is mijn vriendenkring ingekrompen tot nul.

En nu ervaar ik verschrikkelijk veel problemen die ik vroeger niet kende.
Door zo alleen te zijn is mijn denken ook gekrompen lijkt het wel.
Je ziet geen kans meer om vergelijkingen te maken.
Je verliest je zelfvertrouwen omdat er geen weerspiegeling van jezelf meer is.
Omdat je contactarm bent geworden om wat voor reden ook krijg je mijn inziens steeds meer problemen.
En dat maakt het er ook niet makkelijker op om weer kennissen te krijgen.

Moet ik toegeven dat ik ook ergens ben gaan wonen waar de mensen nogal op zichzelf zijn.
En als dat niet het geval is, dan zijn ze wel kerkelijk; niet dat ik daar iets verkeerds over zou zeggen, want iedereen staat het vrij om te doen wat hij of zij zelf wil.

W aar het nu even om draait,is dat het mij maar niet lukt om een vriendenkring op te bouwen.
Dat vind ik zo vreemd: vriendinnen te krijgen op mijn leeftijd schijnt niet makkelijk te zijn. Ik kan er geen vinden, weet ook niet waar ik ze zou moeten zoeken.

En dan mannen, dat is helemaal een verschrikking om er een te vinden om gewoon als vriend mee om te gaan.

Je vraagt aan iemand uit de straat of hij je ergens mee kan helpen en het volgende moment probeert zo'n man vrijwel meteen aan je te zitten.
Het zogenaamde 'haantjesgedrag' en dat schijnt normaal te zijn...

Sorry: maar ik zoek vriendschap! Zoals het er nu uitziet, denk ik dat dit een woord is dat binnenkort niet meer in het woordenboek wordt vermeld.
Ik vind het jammer om te zeggen, maar waar ik nu woon zijn er twee opties.
De eerste is: of je gaat naar de kerk of je nu gelooft of niet en je komt zo aan kennissen.
Of je blijft alleen en eenzaam en wordt voor de buitenwereld een excentriekeling.

Helaas vind ik beide opties niet om naar huis te schrijven.
Ik vind het heel jammer, dat het er zo op dit moment aan toegaat in mijn leven.
Of zie ik het nu misschien verkeerd?