Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Sprinkle-installatie

Een hotelkamer als zoveel andere, maar op de een of andere manier toch niet vergelijkbaar.
Rechts twee keurig opgemaakte bedden met twee leeslampjes erboven, waarvan er één het direct af laat weten.
Links een bureau waarop een kolossale televisie prijkt, die we uit pure balorigheid toch even uitproberen. Geen beeld, wel knoppen die spontaan loslaten. Voor de openslaande deuren een sober zitje, daarachter een klein balkonnetje en als klap op de vuurpijl een sterilised badkamer en een sterilised toilet. En dat alles op de 14de verdieping van een hotel in Jalta, met uitzicht op de Zwarte Zee. En op deze hotelkamer zitten we nu bij elkaar en praten nog wat lacherig na over de afgelopen middag.

We waren teruggekomen van een drukke, interessante, maar enerverende dag en hadden een stevige greep gedaan naar de belastingvrije Grand Marnier. Want wat waren we geschrokken. Op het vliegveld had een van ons een foto genomen, en opeens had daar een Kameraad in uniform gestaan. 'Meekomen,' was haar met strenge blik bevolen. Bleek en ontdaan was ze een half uurtje later weer te voorschijn gekomen. Met fototoestel, maar het rolletje was in beslag genomen.

Opgelucht slempen we de middag van ons af, en onbekommerd laten we het ene spannende verhaal weer volgen op het andere. Maar dan opeens zie ik twee ronde, minuscule apparaatjes in de bovenste hoeken van de kamer. Met mijn blik naar boven fluister ik: 'We zijn erbij..!' Aller ogen zijn plotseling op het plafond gericht. 'Het is en blijft tenslotte Rusland,' ga ik fluisterend verder. En dan opeens fluisteren ze allemaal met me mee.

In gedachte zie ik al een onverzoenlijke Kameraad die al onze uitlatingen noteert, vertaalt en doorseint naar de Partijtop. En voor je het weet staat er een getraliede wagen voor de deur, met loeiende sirenes. We zouden geboeid en gekneveld worden afgevoerd. Dicht naast elkaar op van die ijzeren bankjes in een gepantserde auto, op weg naar het Rode Plein, waar we een paar dagen eerder nog uitbundig hadden rondgedraafd. Maar waar we dit keer streng zouden worden ondervraagd.

Telefoontjes naar het thuisfront, dat ze voorlopig nog maar niet op ons moesten rekenen, want dat het nog wel even kon duren. In een flits mijn kind, die me node had laten gaan en die ik misschien na jaren pas weer terug zou zien. Haar moeder, die veel te lang en veel te ver weg was gegaan en die nu in dat griezelige Verweggiestan zat. Een moeder, die aan haar kind had gedacht, toen ze in dat oude, gammele vliegtuigje stapte, waarin ze een mogelijk laatste gebed had gepreveld. De heenreis had ze overleefd, maar nu nog zien dat ze niet werd opgepakt. En dan de terugreis nog.

Fluisterend grappen we nog even door over een mogelijke verbanning naar Siberië. Hoe een korte, interessante trip toch nog een lang en naargeestig verblijf kon worden.

Langzaam worden we weer volwassen en zien in dat ook een Rusland moet voldoen aan de Internationale eis van een Sprinkle-Installatie.

Schrijver: Areth, 31 juli 2008


Geplaatst in de categorie: vakantie

3.5 met 24 stemmen 1.163



Er zijn 5 reacties op deze inzending:

Naam:
Thera Heemskerk
Datum:
18 september 2008
Email:
thera.heemskerkversatel.nl
Ik dacht ermee weg te komen, maar nee hoor! Gluupje heeft me gesnapt. Wees maar kritisch hoor, want ik erger me ook aan slordigheden.
Naam:
gluupje
Datum:
16 september 2008
bij mijn weten is het 'sprinkler installatie'
Naam:
Lezer
Datum:
6 september 2008
Ik blijf bij hetgeen ik schreef, doch het woord 'leugen' had ik niet hoeven te gebruiken. Ik had mijn mening op een andere manier kunnen uitdrukken. Ik bied u mijn excuses aan die intussen geaccepteerd zijn, zie ik.
Naam:
Thera Heemskerk
Datum:
23 augustus 2008
Beste Lezer,

Het zou pas echt ongeloofwaardig zijn als we allemaal hetzelfde mee zouden maken. En waarom zo snel over leugens gesproken? Deze Ruslandtrip maakten we zo'n 20 jaar geleden. Het was op een binnenlandse vlucht en het was een wel zeer gammel vliegtuigje. Uw excuses inmiddels geaccepteerd.
Naam:
Lezer
Datum:
6 augustus 2008
Ik geloof geen woord van het hele verhaal omdat ik de laatste 25 jaar 17 keer in Moskou, Jalta en Pitsoenda was en er mij nooit iets dergelijks overkomen is. Gammele vliegtuigjes..? (ook een leugen), ik zag er niet één, wel grote moderne vliegtuigen.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)