Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

De Pop

De foto was een herinnering aan de 40-jarige bruiloft van haar opa en oma.
Inmiddels zou ze al lang grijs moeten zijn.
Dat was ze nog niet en zij werd daardoor altijd jonger geschat.
Leuk vond ze dat wel.
Op de foto stond ze als 9-jarig meisje ernstig te kijken met een pop in haar armen. Met dezelfde uitdrukking en ook met dezelfde pop stond ze meestal op foto’s uit die tijd.
Ze had de pop kennelijk erg belangrijk gevonden.

Haar verkering was net weer uit en die week vertelde haar vriendin dat ze dacht dat ze misschien aan bindingsangst leed.
Die opmerking deed haar beseffen dat dit misschien wel eens waar kon zijn.
Men zei ook wel eens dat je de dirigent van je eigen leven was.
Toen ze hier over nadacht werd haar steeds meer duidelijk.
Bij een eventuele partner kwam ze steeds weer iets tegen waardoor ze niet verder ging met die relatie.
Deze keer kon ze er toch echt niets aan doen, zei ze tegen haar vriendinnen.
Hij wilde perse trouwen en zo snel al, daar had ze haar buik vol van.
Door de weigering van haar om te willen trouwen, zag hij zich vanwege zijn geloof genoodzaakt het uit te maken.
Had ze dus bindingsangst?

Het beeld dat ze voor ogen had was niet zo best. Teleurstellingen in het verleden door mislukte relaties en een verstoorde emotionele band met de ouders. Automatisch registreerden haar hersens gevaar bij het willen aangaan van een nieuwe relatie.
Toch leek ze het ook zelf wel op te zoeken, vond ze nu en inderdaad omdat ze haar eigen gelijk bevestigd wilde zien.

Deze morgen keek ze naar de foto, waar ze weer met de pop opstond.
Ineens sprongen de tranen in haar ogen. Die pop was voor haar heel belangrijk geweest, als een moeder zorgde ze voor haar pop.
Zelf was ze niet geaccepteerd door haar eigen moeder en misschien dat ze op die manier zichzelf kon geven waar ze zo'n behoefte aan had.
Voor haar eigen kinderen had ze als een echte moederkloek gezorgd en ze waren gelukkig goed terecht gekomen.

Toch had ze nooit zo goed geluisterd naar wat ze haar nu precies zeggen wilden. Zou dat gekomen zijn door haar pop? Die had ook nooit wat terug gezegd.
Net als haar vader en moeder bedacht ze voor de pop wat zij dacht dat goed was en misschien had ze dat ook wel voor haar kinderen gedaan.
Een goede vader had ze ook niet gehad, het was eigenlijk een pantoffelheld die naar de pijpen van haar moeder danste.
Ook had ze nooit een goed huwelijk gekend.

Nu had ze dan een erg goede vriendin, die voorzichtig zei wat ze dacht.
Corrigeerbaar als ze was, bedacht ze dat zelfs de pop een rolmodel geweest was voor haar.
Ze had nooit verwacht dat ze behoorde te luisteren. Dat was iets wat met name haar jongste zoon haar had bijgebracht.
Het mooie was wel dat ze ondanks het verleden nu in het heden kon leven en een goede band had met haar zoons.

Het was wel heel bijzonder dat haar pop van vroeger haar nu door de foto’s vertelde wat er gebeurd was.

Schrijver: Eva Mensch, 25 augustus 2008


Geplaatst in de categorie: psychologie

2.7 met 10 stemmen 1.356



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Eva
Datum:
14 september 2008
Luisteren is iets wat ik zelf ook nog wel eens wil vergeten.
Hoe vaak zijn mensen wel niet in gesprek zonder dat de één verstaat wat de ander zegt.
Het is al knap als je het kan zien en dan het nog kan veranderen!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)