Hartenkreten

Muzikaal cadeau

Een cd-winkel op het station is niet een plek waar je lang blijft. Te weinig tijd om te zoeken naar leuke muziek, maar dat begrip is uiteraard subjectief. Hier kom je omdat je even niks te doen hebt. Om de wachttijd op de volgende trein in te korten door langs de bakken met cd’s te lopen. Een beetje doelloos.

Of, in het geval van de man en de vrouw die binnenstormen, wel degelijk met één speciaal doel. Luidruchtig beent de man de winkel in. De vrouw heeft moeite om hem bij te houden. Zonder om te kijken roept hij “dan krijg jij nu die cd van me”. “Nee toch”, antwoordt de vrouw, maar ze loopt een stapje harder achter hem aan. Ik kijk op, nieuwsgierig. Een jong stel, goed gekleed, moderne kapsels. De vrouw heeft haar blonde haar opgestoken. Haar rode laarzen met naaldhakken passen bij haar zwarte jurk. De man doet het woord, zij kijkt even naar hem en bestudeert dan de verkoopster.

Zo onopvallend mogelijk sluip ik richting kassa. Is hier een ruzie gaande, of gaat het om een plotselinge opwelling van liefde? De man en de vrouw staan naast elkaar, maar niet tegen elkaar aan. Zwijgend bekijken ze hoe de verkoopster de cd uit het rek pakt en de prijssticker van het doosje peutert. Ik buig voorover en zie dat de nieuwste cd van Marco Borsato in een plastic tasje verdwijnt. De man rekent af en overhandigt het tasje aan de vrouw. Ze accepteert het met een nauwelijks zichtbaar knikje. Zonder elkaar aan te kijken lopen ze de winkel weer uit. Hier kan geen sprake zijn van verliefdheid. Waarschijnlijk de afronding van een muzikaal meningsverschil.
Wel of geen leuke muziek, inderdaad een subjectief begrip.

Schrijver: Rob Chevallier, 26 september 2008