Een hobby met een pijnlijke afloop

Zolang als ik mij kan herinneren zet ik elke lente een wietplant.
Gewoon omdat ik het een te gekke plant vind waar je zoveel dingen mee kan uitproberen.
Omdat het niet voor verkoop is, hooguit voor een stikkie voor het slapen gaan, kan het geen kwaad en niemand heeft er last van.

Vroeger toen het gedoogbeleid wat soepeler was kon je meer planten in de tuin zetten. Maar daar gaat mijn interesse niet naar uit.
Voor mij is dit een plant met zo veel mogelijkheden, dat het een lust is als het weer zo ver is dat ik een zaadje in een potje kan zetten.

Ik ben 4 jaar geleden begonnen met vogelzaad. Omdat er verschillende zaadjes in zaten, was het eerste jaar vol verrassingen: wat is het voor zaad? Waar komt het vandaan? Wil het hier wel groeien?
Omdat er mannelijke en vrouwelijke planten zijn begon ik te kruisen.

Afgelopen nacht is mijn plant gestolen, een plant waar je voor de verkoop niets aan hebt.
Maar wat ik nu zo erg vind is, dat degene die het gedaan heeft, precies wist hoe mijn tuin in elkaar stond, plus dat er veel werk van gemaakt is.

Als hier in de buurt wat gestolen wordt gaat dat altijd op dezelfde wijze. Men springt op de schuur en vandaar kan je ieders tuin zien: de schuren staan aaneen.

Omdat ik vogeltjes voer, heb ik een netwerk van touwen over mijn tuin gespannen zodat er geen grote vogels mijn tuin in kunnen.
Ik dacht nog: gelijk een beveiliging want als je van de schuur afspringt hang je in de touwen.

Maar degene die mijn plant heeft weggehaald was daar van op de hoogte. Men heeft een gat in mijn heg geknipt die is geplaatst toen de huizen zijn gebouwd. De heg stond daar tussen een draadhekje en daarop nog eens 3 lagen prikkeldraad (wat ik zelf nog niet eens wist) dat was er in vergroeid.

Alles is netjes doorgeknipt - ook het prikkeldraad - en de takken zijn weggesnoeid.
Zoiets doe je alleen als je weet dat ik een wietplant heb staan en dat je niet over mijn schuur kan komen.

En dan komt het WANTROUWEN: wie is er zo dicht bij mij geweest die dit alles wist?
Dit vind ik het ergst!
Toen ik met de verkeerde mensen omging werd ik continu bestolen en dat vond ik zo erg. Ik werd er niet boos om maar het doet mijn hart zo zeer.
WAAROM IK ? Staat er op mijn voorhoofd: van mij mag je stelen!?

Net nu ik over dit alles begin heen te komen met het voornemen dat mij dit nooit meer zal gebeuren, zit ik hier te wanhopen. Weer kan ik de belofte aan mij zelf niet waar maken.
Ik heb geen idee wie het is geweest! Ik begin iedereen al te wantrouwen.

DAT WANTROUWEN - DAT VERDRIET - EN IK KAN HET NIET VERANDEREN -IK MOET HET WEER OVER MIJN KANT LATEN GAAN.

Zou degene die mijn plantje uit vogelzaad gestolen heeft beseffen wat hij gedaan heeft?
Juist omdat er zo veel informatie was is er geen boosheid alleen maar verdriet omdat het mijn wantrouwen weer naar boven heeft gehaald.
Als ik doe alsof het mij niet raakt dan heeft de belofte die ik aan mijzelf heb gedaan geen enkele waarde.

Wie of wat je ook geweest bent: de schade die je mij hebt toe gebracht is een stuk groter dan alleen een plant en een kapotte heg.
Mijn eigenwaarde heeft een deuk gekregen, waar je U tegen zegt.
U wordt bedankt.