Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

De droevige moeder

Ze waren er weer, de donkere dagen voor Kerst, groots in al hun somberheid.
Het was erg mistig die morgen en de kale bomen huilden eentonig hun vele gesmolten ijstranen.

Rillerig liep Carine over de glibberige straten. Haar winterjas liet water door! Ook dat nog!, dacht ze droevig. Straks weegt ie nog als lood! Gelukkig hield het op met sneeuwen. Het vroor net niet en de voorspelde hagelbuien bleven ook uit. Ze zette voor haar doen flink de pas erin en hoopte zo wat sneller thuis te zijn.

Carine voelde zich al een hele tijd niet lekker. Eerst weet ze dit aan de hardnekkige kou die ze onlangs gevat had. Misschien had ze af en toe koorts?
De nare hoest wou ook maar niet wijken. Vooral 's avonds gromde er precies een puppy op haar borst!
Was het maar een hondje!, dacht ze. De huisarts had echter gezegd dat zij astmatisch was! Het zat bij hen in de familie, aan moederszijde wist ze.

Carine herinnerde zich plots hoe haar zoon vroeger ook altijd op tijd van nog geen halfuur heel hoge koorts gekregen had. Hij was ook astmatisch.
Haar zoon... hoeveel jaren was het geleden, dat hij haar nog bezocht had? Ze begon de tel te verliezen, merkte ze. Bijna twintig jaar geleden was zij gescheiden van zijn vader. Welgeteld twee keer had haar zoon haar bezocht! Dat was in het eerste jaar na de scheiding geweest.

Haar zoon had mogen kiezen bij wie hij wou blijven wonen. Tot haar grote ontzetting had hij haar onomwonden gezegd bij zijn vader te willen blijven wonen! Daar had hij meer kansen en meer vrienden.

Ze had er zich noodgedwongen bij neergelegd. De daaropvolgende jaren had zij daarover menige traan weggepinkt. De slapeloze nachten waren niet te tellen geweest. Zij had destijds slechts een kind in leven kunnen houden. Haar eerste, ook een zoon, was op vijf maanden doodgeboren uit haar buik. Enige tijd later was ze weer zwanger geweest, van haar huidige zoon. Ze had diverse medische ingrepen ondergaan om zwanger te kunnen blijven en toen was het wel gelukt.

Ja, ze had een zoon, maar die wou haar niet, bedacht Carine droevig.
Kerst hoefde sindsdien voor haar niet meer zo nodig gevierd te worden. Ach, zij ging wel in op uitnodigingen van vrienden en ze vroeg hen uit beleefdheid ook terug, maar toch. Kerst deed haar alleen maar pijn. Het herinnerde haar telkens aan het gemis van haar zoon. Steevast moest zij er op toekijken hoe andere mensen wel visite kregen van hun kinderen. Dan verbeet zij dapper haar tranen en er zweefde altijd een droevige glimlach om haar lippen. Zij mocht toch geen spelbreker zijn voor de anderen? Haar vrienden, die het zo goed met haar meenden.

Nee, het leven had Carine maar al te vaak parten gespeeld rond de Kerstdagen. In haar kindertijd waren er diverse ruzies geweest op Kerstavond, meestal door drankmisbruik van enkele familieleden. Zij kon als kind geen partij kiezen voor een van hen. Daarvoor was zij te vaak de gebeten hond geweest. Zo was zij een mens geworden met een gesloten karakter.

Dat werd haar niet altijd in dank afgenomen door de buitenwacht. Zij had echter geleerd zichzelf te beschermen. Haar huwelijk was een bron van ellende geweest. En de latere vriend, die haar mishandeld had gedurende de Kerstnacht ook.

Geslagen worden tijdens die gezegende uren, wanneer zelfs frontsoldaten even een staakt-het-vuren houden, deed als het ware nog meer pijn dan anders. Zij zag nog de vele lichtjes van de kerstboom voor zich. Die waren de stille getuigen geweest van zijn agressieve daden tegen haar. Na die ene nacht had Kerst voor haar alle charme verloren. Kerstlichtjes en andere feestverlichting herinneren haar aan de vele uren vol pijn en verdriet. Thuis zette zij om die reden geen kerstboom meer. Een kribje met muziek erin soms nog wel. Dat was immers een laatste cadeau van haar overleden zus.

Haar eigen kribje droeg echter al lang geen kind meer en ze wist dat het altijd zo blijven zou. Toen Carine die avond haar ogen sloot kwam een engel van God haar halen. Toen was er voor haar altijd Vrede.


Zie ook: http://laurinevdpitte.spaces.live.com/

Schrijver: Laurine Vandepitte, 15 december 2008


Geplaatst in de categorie: kerstmis

3.0 met 2 stemmen 337



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)