Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Na 31 weken.

Uitstel kreeg moeder slechts enkele dagen. Op doktersvoorschrift lag ze daar -stil op bed- met de bloeddoorlopen ogen van een finishende marathonloopster.
Haar aderen klopten uitbundig onder haar huid. Haar buik puilde bleek paars en verstrakt onder de ziekenhuis-dekens. Slapen lukte haar niet meer, ondanks deze uitputtingsslag. De tijd schreed langzaam voort. Dag na dag. Haar ogen straalden zelfvertrouwen: ik doe dit omdat ik dit zo wil. De emoties maar even weggestopt.

De hartkloppende medicijnen verstomden….

Maar ze hield deze uitputtingsslag krachtig vol. Uur na uur, minuut na minuut. Hoelang kon haar lichaam dit nog verdragen? Gaat dit niet teveel ten koste van haar? Wat kan ik doen? Ze wilde persee die 32 weken halen. Want dat was het beste, zo vertelde men.

Onze vruchten rijpten versneld. De tijd brak dan toch aan. Zeven minuten gaven verlichting. Twee gezond huilende blagen en ze waren helemaal af! Veel te vroeg, maar we waren op tijd! Haar lichaam was uitgeput, maar eindelijk verlost. Tranen van geluk. Mijn adem stokte. Ze heeft het gered! Het was haar gelukt!
En ik kon al die tijd slechts machteloos toezien.

Wat een vrouw, deze vrouw…
Ze is MIJN vrouw en wat heb ik haar lief.

Schrijver: Jan Hertog, 7 januari 2009


Geplaatst in de categorie: geboorte

4.2 met 23 stemmen 281



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)