Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

De chemokar

Het zal enkele lezers, die mij al vanaf mijn eerste inzending medio 2005 hebben gevolgd, wellicht zijn opgevallen, dat ik het onderwerp “geloof” tot nu toe altijd heb gemeden.
Dit heeft meerdere redenen. De in mijn ogen belangrijkste daarvan is het feit, dat anderen dit thema regelmatig als onderwerp kiezen om het vervolgens met volle overtuiging en bezieling behandelen. Ik mis daarvoor de achtergrond én de daarvoor gewenste geloofsovertuiging en –beleving. Dat ik daarom dan ook niet gemotiveerd ben moge duidelijk zijn; ik zou immers niets nieuws toevoegen. Wel wil ik aan u kwijt, dat ik van een overtuigde atheïst in mijn onbezonnen jeugd in de loop de jaren geleidelijk ben veranderd in een oude, milde twijfelaar met toch nog te veel “mits(en) en maar(en)” - Aangezien ik ter onderbouwing van deze inzending voor een goed begrip niet om “het geloof” heen kan, moet het dan maar node gebeuren, waarbij mijn respect voor de gelovigen onder u nadrukkelijk voorop staat.

De kop boven deze inzending is een kort maar krachtig alternatief voor de oorspronkelijk door mij gekozen kop: “Tussen Tschechov en Tsjernobyl”. Om meteen eventuele virtuele vraagtekens bij u weg te nemen… : – een goede vriend van ons lijdt sedert ongeveer twee jaar aan een agressieve vorm van kanker. Na een eerste operatie, waarbij de prostaat werd verwijderd, bleek hij bij de daarop volgende controlebezoeken aan de specialist “schoon” te zijn. Korte tijd geleden kreeg hij echter, na onderzoek van plotseling opgetreden ernstige klachten de mededeling, dat hij aan lymfeklierkanker lijdt. Dit bracht een schok bij hem en zijn dierbaren teweeg, die ook voor zijn ruime vriendenkring en voor ons niet minder was.

Als ik tracht zijn persoonlijkheid te beschrijven, dan kom ik globaal en bij benadering tot de volgende feiten: Hij is een oprecht en eerlijk persoon, van nature gewend om praktisch en analytisch te denken en te handelen. In contacten direct en recht voor z’n raap, nuchter, soms een beetje pragmatisch en af en toe ook een beetje chaotisch. Natuurlijk bezit hij ook de nodige zelfkennis, waarop zijn doorgaans licht satirisch getinte humor gebaseerd zou kunnen zijn. Hij is gezegend met een onwankelbaar geloof in God en hij getuigt daarvan door personen in zijn directe omgeving met naastenliefde tegemoet te treden of door zijn belangstelling en betrokkenheid t.o.v. de kerk en zijn geloofsgenoten te tonen en gestalte te geven. Toch zal men bij hem tevergeefs de neiging tot evangelisatie zoeken, in welke vorm dan ook. Wanneer ik een vraag over het geloof heb zal ik een gedegen antwoord van hem krijgen – niet meer en niet minder. Hij heeft dan ook geen moeite met het feit dat mijn familie en ik of anderen geen geloof belijden. Valt nog te vermelden, dat hij een gepassioneerde lezer van alle goede lectuur is, een ware boekenwurm met een voorkeur van Russische auteurs. Ik heb dit elders wel eens gememoreerd (verhaal: In de winter gesloten); hij is bovendien de persoon geweest, die mij toen heeft overgehaald om bijdragen aan nederlands.nl in te sturen.

Hoewel de toekomstverwachtingen en de kans op genezing ook voor hem een groot vraagteken zijn, ondergaat hij zijn lot naar de buitenwereld toe met een bijna gelaten maar zeer positieve instelling. Hij vindt o.a. veel steun en kracht in zijn geloof. Met de hem eigen humoristische trekjes laat hij ons dan weten: “Volgende week moet ik weer aan de chemokar (enkele uren in een stoel voor een dito kuur). De tijd dood ik dan met een boekje van Tschechov. Over een poosje onderga ik dan weer een (t.a.v. Tjernobyl gecontroleerde en gedoseerde) bestraling… en dan zien we wel weer verder.” De medici hebben hem laten weten, dat hij nog een hele weg heeft te gaan.

Hij weet, dat vele geloofsgenoten voor zijn genezing bidden. Ook ik als vriend zou dit behoren te doen. Op de één of andere manier wil me dat niet lukken. Ten aanzien van het geloof ben ik te opstandig, te betweterig en misschien zelfs te arrogant. Bij mij overheerst nog steeds het “ja maar” en het “waarom?”. Het enige wat mij lukt is al mijn oprechte wensen en aanwezige hoop te bundelen en in de vorm van een hartenkreet als een soort geluidloze beam de ruimte in te sturen: “mijn familie, ik en allen die jou en jouw dierbaren kennen, wensen je een voorspoedig en algeheel herstel toe!”

Het opengeslagen boek voor mij, dat eerst van een laag stof is ontdaan, begint met de tekst: “In den beginne schiep God den hemel en de aarde.”… Dit lezende bedenk ik, dat ook ik door de levensbeschouwelijke houding van onze vriend symbolisch een les in nederigheid krijg. Wat dat betreft zal ik nog een hele weg hebben te gaan… te gaan? … te hollen moet ik eigenlijk schrijven.

Tot een volgende keer.

... Illustratie: Tschechov ...

Schrijver: Günter Schulz, 20 januari 2009


Geplaatst in de categorie: ziekte

3.9 met 15 stemmen 2.551



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
J.de Groot
Datum:
9 januari 2011
Email:
joke190411telfort.nl
Hier past mijn bewering van...01-01-2011 wel op,
als je het niet zeker weet moet je het maar GELOVEN.
Naam:
Iris
Datum:
27 januari 2009
Dit, beste Günter, is een verhaal dat elkeen aan het hart zal gaan die bezorgd is om het welzijn van de medemens, en die hem probeert bij te staan in slechte tijden, vooral in tijden van zware ziekte. Ook ik bundel mijn oprechte wensen samen opdat het jullie vriend weldra beter zou gaan. Laat ze hem geworden, een lieve groet zal hem goed doen.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)