Alleen met mezelluf, weggaan en thuiskomen
Het is donderdagochtend en het is een mooie roze zonsopgang, het is nog maar negen uur. Je merkt al dat de winter opschiet, het is eerder licht en niet zo koud meer maar er komt nu regen.
Ik ben alleen thuis en vind dat prettig. Ik las in het boekje van Remco Campert en dacht toen dat ik maar moest gaan schrijven. Donderdag is de dag waarop ik reis, eerst met de begeleidster en nu dus met moeder. Fijn is dat, even er tussen uit en de zinnen verzetten, nieuwe plekken ontdekken waar ik me even thuis voel en opleef en de gedachten veranderen.
Het fijne van weggaan is ook het thuiskomen. Eerst wil je weg van je kamertje dat je benauwt en de wereld roept immers. Maar al snel kom je bij het reizen er achter dat dit ook niet je ware is en zoek je weer je warme holletje op en vind de kamer onveranderd terug en kom je tot rust, alleen met mezelluf.
Ja het leven is nog steeds verrukkeluk als ik reis en ik ben zelf mijn beste vriend, geleerd door veel alleen zijn en ziekte en verhuizingen. Ach, was ik maar altijd thuis en voelde ik me er thuis, maar altijd drijft het me weer weg van hier, het zit zeker in de genen.
Het liefst heb ik dat het landschap mij omarmt en ik veilig ben in de natuur, ver weg van stad en mensen, maar ook thuis bij mijn eigen muziekjes voel ik me prettig. Nu heb ik weer gemediteerd en voel me fijn, was het altijd maar zo denk ik dan, dan had ik het gemakkelijker.
Thuis is bij mezelf maar soms herken je iets van een ander in jezelf, of is er iets moois te zien. Soms ook valt het tegen dat reizen maar altijd ben ik blij even weg te gaan met een auto die ik nu zelf niet meer bezit en die dus ook niet meer kapot kan gaan.
Graag zou ik nog een keertje naar het kerkje van Nes gaan, dat is het laatste reisdoel dat er nog is. Maar voor je het weet woon ik ineens in Kollumerzwaag en is de hele omgeving weer nieuw en zijn er weer nieuwe mensen. Daarom is je eigen geestesgesteldheid zo belangrijk om je lekker te voelen en dat mis ik door ziekte dus vaak, dan malen mij de hersens en daarom moet ik veel alleen zijn en kan toch niet de hele tijd alleen zijn omdat ik ook behoefte heb aan sociaal kontakt, want ik kan praten als Brugman maar slechts twintig minuten.
Elk mens wil naar buiten en praten, dat is een natuurlijke behoefte van de mens en het maakt het leven eens stuk leuker. Misschien is het paradijs ons eigenlijke thuis en de wereld is daar een afspiegeling van en in de hemel zal het wel net zoiets zijn. Een eigen plek en identiteit maakt ons uniek, ik ben een echte Foppe al zou ik liever nu Thomas heten.
En zo raakt het papiertje al weer vol met niets en zal ik ook weer met niets thuiskomen en thuis niets vinden, mezelf heb ik altijd nog en mijn muziek. Aan de winter zal een einde komen net als aan dit boekje en ook mijn thuis moet ik verlaten, om te leren en te genieten, kortom het leven zoals het is met zo nu en dan een reisje om me even te ontspannen en aan mezelf te ontsnappen, maar altijd weer vind je jezelf terug en wie zou nu iemand anders willen zijn?
Good luck Obama, de goudvis zwemt rustig rond, ik tank nog een bakkie pleur en steek op, de dag kan nu beginnen, ik ben benieuwd waar ik vandaag nog zal zijn, op reis door Friesland neem ik mezelf mee.
telfort.nl
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: reizen
reizen
442
Geef je reactie op deze inzending: