Flat

Ik ben verhuisd. Allemaal feliciteren ze me ermee. Zelfs de oudste zoon van Charlotte, immer kritisch en veeleisend, is positief. ‘Je kan er heel wat van maken’ zegt hij goedkeurend. Dat foeilelijke tapijt, waarvan ik dacht dat het grijs was maar dat nu bij betere bestudering eerder olijfgroen lijkt, moet eruit natuurlijk. Dat keukenblokje uit het jaar kruik? Slopen die handel, hij heeft nog wel wat staan. Alleen het laminaat in de woonkamer mag blijven vindt hij.

Ik zeg maar niet wat ik voor de tafel betaald heb. In een poging iets speels en eigens te doen heeft de vorige bewoner een hoek van een marmeren plaat af laten zagen en vervolgens het ding aan die afgezaagde hoek vast gemaakt aan de muur. Met een ingenieuze en degelijke constructie, poten zijn niet nodig. Niet echt mooi, maar wel praktisch. Mijn duurste bezit in huis nu.

Ongelofelijk wat mensen allemaal op zolder hebben staan. Van een collega neem ik een wasmachine over. Als we er zijn komt hij ook met een koelkast en een stereo aansjouwen. Inladen maar, ik heb niks. Een ander heeft nog wel een tv. Een groot bakbeest, niet zo’n mooi beeld als de flatscreen die ik op het oog heb. Maar het is goed zo, Ikea en Karwei hebben ook hun deel geëist, ik ben rut.

Als ik een overzicht maak van mijn vaste lasten duizelt het me. 700 Euro voor de bank, de krediethypotheek nog niet meegerekend. Een kleine 200 euro voor Cornelis, die me de rest geleend heeft, en dan de OZB, het hoogheemraadschap, de servicekosten en de nodige verzekeringen. En eigenlijk wil ik de seizoenplaats voor de caravan ook niet loslaten. Dat is mijn Huisje Buiten geworden, mijn eerste eigen thuis na Mischa.

‘Je houdt weinig over’ ziet ook Woemi en ze wil haar portemonnee trekken als we bij de kassa staan. De stoommaaltijd heb ik al teruggezet. Vanaf nu ga ik op de kleintjes letten. Natuurlijk betaal ik zelf, het is mijn open dag. Vanaf een uur druppelen ze binnen, vrienden, familie, collegae, tegen vijven zit het hok meer dan vol. Nog geen kunst, met zeven stoelen en dertig vierkante meter. Twee jaar heb ik geen kip ontvangen. Ging een beetje lastig op zolder bij M&M.
Of bij de caravan. Wie er niet allemaal wilden komen barbecuen. Hoeveel verwachte regen en kou ik niet verzonnen heb om al gemaakte afspraken te cancelen. Visite, eerlijk is eerlijk, het is niet mijn ding.

‘Dat je nog vrienden hebt’ zei Woemi eens. Die laat zich niet afwimpelen. Twee, drie keer organiseert ze een bijeenkomst met eten bij de caravan, en ook nu is ze de gangmaker. Ze loopt met de hapjes, vult de glazen, babbelt honderduit. Ik hang wat bij de keuken, zoek een boekje voor een vriend uit de dozen voor De Schalm. Ik laat ze het olijfgroene tapijt zien dat ik er nog uit ga halen, de opgepimpte keuken waar ik het voorlopig maar mee wil doen, die lelijke buizentroep waar ik een kastje voor ga timmeren. Ik en timmeren. Met sint-juttemis misschien.

Ze zijn weg. M&M zijn de laatsten die vertrekken. Ik beloof nog vaak langs te komen. Maar het gewone, het praatje in de gang of op de trap, dat is over. Die bonk op de deur, een kop eromheen en dan het 'kom even biertje drinken' net zo.

Ook Woemi is vertrokken, op naar haar jongen. Ze heeft me nog geholpen met de afwas en als dank heb ik haar tasje gevuld met alle overgebleven eten en drinken. Liever had ze met me het bed ingewijd. Ik niet. Geen puf. Nu staar ik uit het raam. Tegenover me net zo'n flat, ook vol met gescheiden mannen, starters en verstokte vrijgezellen. De een kijkt tv, de ander belt en een derde staart net als ik naar buiten. Onze blikken kruisen elkaar.
'Ook niet gelukkig?' vragen mijn ogen.
'Komt wel weer' zegt hij droog, maar bemoedigend. Dan steekt hij een sigaret op. Dit is zo'n moment dat ik spijt heb dat ik gestopt ben. Drinken, roken en uit het raam staren, dat hoort bij elkaar. Nu moet ik iets anders verzinnen om weer een beetje gelukkig te worden. Schrijven bijvoorbeeld, misschien helpt dat.