Hartenkreten

Vergeten Woorden

Alleen, ik voel mij zo alleen. Het verdriet breekt mijn koude hart open. Mijn keel wordt dichtgeknepen ik adem niet meer, tot er een grote snik komt die mij weer lucht geeft. En dan begint het, het intense verdriet van eenzaamheid.

1 Januari geen mens op straat, de familie gebeld en een ieder een goed jaar toe gewenst. En dan, dan weet ik het niet meer, mijn hart zo koud, mijn verdriet zo groot.
Daar komen mijn gevoelens: met horten en stoten schreeuw ik mijn verdriet uit, in stilte. Ik begin te denken dat ik niet meer verder wil: een zielig hoopje mens dat het opgeeft. Je doet het zo goed, zo goed dat je het nut er niet meer van inziet.

Dit is het dan, dit worden je laatste jaren. Jaren van verdriet van eenzaamheid. Of niet, je kan hier ook je laatste dag van maken. Je begint te rekenen, ja er zijn genoeg pillen in huis je heby iedereen de beste wensen gegeven,maar de kou van binnen maakt je ziek.
Je wil niet meer. Want dit was dan een goed jaar, maar de eenzaamheid is nog steeds net zo verlammend en verstikkend als de jaren daarvoor toen het nog slecht met je ging. Je wil niet meer. Het verandert niet.

Maar ik ben een lafaard, hoe graag ik ook een eind wil maken aan mijn leven, durf ik het toch niet te doen. Een zielig hoopje mens, dat nog te laf is om zichzelf van het leven te beroven. Zielepoot dat ik ben, voor de dood ben ik niet bang maar wel voor de levenden die ik in verdriet achterlaat omdat ik niet meer verder wlde met mijn eigen miserabele bestaan.
Wanneer mag ik nu heengaan?

Schrijver: E van Dam, 30 januari 2009