Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

360º verwarring

<Gsjieeeeeeeeeeeekpsss> – De brede ring van de scanner met aan de binnenzijde de twee onder een hoek van 90 graden gemonteerde gevoelige platen hebben zich weer enige centimeters verplaatst. Tegen de klok in zo weet ik inmiddels, want dit is mijn derde nucleaire scan, waarvan ik er maar twee van had moeten ondergaan. De cardioloog had dit onderzoek aangevraagd om de vermoedelijke oorzaak van mijn klachten te toetsen. Mijn lichaam is radiactief gemaakt en zendt straling uit – ik geef nog net geen licht. Opkomende kramp in mijn armen met boven mijn hoofd gevouwen handen maakt dat ik mij uiterst oncomfortabel voel. Liggende op een hooguit 30 centimeter brede plank, die op een verrijdbare en in hoogte verstelbare slede is gemonteerd.

<Gsjieeeeeeeeeeeekpsss> – Ik onderdruk de al een poosje aanwezige hoestprikkel, want er wordt van mij verwacht dat ik bewegingsloos als een starre pop blijf liggen. Ademen en slikken is gelukkig toegestaan. Een week geleden had ik mijn eerste z.g. “belaste” scan. Eerst een injectie met een licht radioactief goedje in de ader van mijn linker arm, daarna 45 minuten wachten en ondertussen een kwart liter volle melk en eenzelfde hoeveelheid water opdrinken. Vervolgens tien minuten in half liggende houding fietsen om de bloedstroom door een versnelde hartslag beter te laten circuleren. Halverwege deze inspanning werd mij intraveneus een vloeistof toegediend die het hart in een soort stress-situatie bracht.

<Gsjieeeeeeeeeeeekpsss> – Stress… ik voel me zo langzamerhand verkrampen. Nog even volhouden als het kan. Om me af te leiden denk ik aan mijn inzending “Bismillah” over het zetten van twee stents ultimo juni 2007 in de hoop, dat het zover niet meer zal komen. – Goed, de eerste belaste scan van een week geleden was gelukt en nu is het de dag van de tweede “onbelaste” scan. Een half uur bewegingsloos moeten liggen met slechts een paar electroden voor de monitoring van mijn hartslag leek me eerlijk gezegd een eitje. Dat was het in feite ook, want de 30 minuten vlogen als het ware om. Toen de laatste rotatie naar links was voltooid verwachte ik dan ook meteen weg te mogen. Tot mijn…

<Gsjieeeeeeeeeeeekpsss> – …niet geringe verbazing verzocht mij de dienstdoende laborant te blijven liggen. “We achten het niet verantwoord U in deze staat naar huis te sturen” was zijn vriendelijk commentaar. Ondanks het feit, dat ik in een horizontale positie lag, voelde ik het bloed uit mijn gelaat trekken. “U bedoelt, dat ik fysiek niet in staat ben deze kamer uit te wandelen” informeerde ik in opperste verwarring. “Natuurlijk bent U daartoe in staat” verduidelijkte hij. “Wij achten het onverantwoord U weg te sturen, zonder deze scan opnieuw te doen. Uw galblaas was nog bezig vloeistof naar de darm te lozen en dat vertroebelt het gedetecteerde beeld; voor Uw cardioloog zouden deze beelden onbruikbaar zijn, dus…” - zo lig ik dan al weer een poosje voor de tweede keer binnen het uur in deze houding.

<Gsjieeeeeeeeeeeekpsss> – Hoe lang nog? Ik tel de minuten en tracht de meest gekke berekeningen te verzinnen. De twee gevoelige platen bewegen zich steeds enkele centimeters naar links. Wanneer zij samen een halve omwenteling om mijn lichaam hebben gemaakt, is 360 graden van de thorax gescand – één plaat zou dan 180 graden hebben afgelegd. Kijkend naar de monitor links boven mij zie ik steeds twee beelden ontstaan, die op afstand via een muispijl en een menu in verschillende kleuren worden getoond. Heb inmiddels ook al een stijve nek en blijf in mijn rekensom steken. Als ik nu…

<Gsjieeeeeeeeeeeekpsss> – …de omtrek van de brede ring zou weten… de geschatte radius vanaf mijn lichaam is 40 cm… dat is 2r x Pi, en dan de uitkomst deel met het aantal verplaatsingen naar links, dan moet… ik ben de draad kwijt en geef het op. Het stelt niet veel voor, maar hoezeer kan stil moeten liggen een kwelling zijn. Een poosje denk verward aan de meest uiteenlopende dingen, die niets met elkaar te maken hebben…

Plotseling komt de verlossende mededeling: “de opnamen zijn gelukt, U mag naar huis”. Net zo stijf als de plank waarop ik lag verlaat ik opgelucht de kamer met het symbool voor radioactiviteit op de toegangsdeur.

Een week later deelt mijn cardioloog mij mee, dat geen noemenswaardig zuurstoftekort kon worden aangetoond en de oorzaak van mijn klachten van de maag afkomstig zouden kunnen zijn. Na het gebruik van maagzuurremmers zijn de klachten inmiddels verleden tijd. Interessant was het wel, dat ik op de scan voor het eerst in tien jaar het litteken op mijn hart kon zien, zijnde eenderde deel van de voorkant, waarvan de hartspier tot bindweefsel was gedegenereerd. Geen verwarring daarover, meer verwondering en berusting… het zij zo.

Volgend jaar hoef ik pas terug voor controle. Wij kunnen met een gerust hart met vakantie. Afsluitend wens ik een ieder van U eveneens een prettige en ontspannen vakantie toe.

Tot een volgende keer.

Schrijver: Günter Schulz, 11 april 2009


Geplaatst in de categorie: welzijn

4.4 met 14 stemmen 1.556



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Eva
Datum:
6 oktober 2009
Email:
evertjetelfort.nl
Lieve Günter, Ik ben niet zo groot van woorden.
Maar blij ben ik wel met het laatste van het verhaal.
Gezond en wel. Daar gaat het om.
Naam:
Iris
Datum:
13 april 2009
"ik ben de draad kwijt en geef het op". Was het zo, beste Günter? Ik was ook bijna de draad kwijt omdat ik eventjes dacht dat radioactieve stralen zelfs door jouw fantastisch geschrift zouden kunnen dringen. Maar nee, ik leef nog. Ben blij dat ik je hier even kon ontmoeten, gezond en wel! Hartelijk dank.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)