Mijn geestelijk moeder
Ik kijk in de donker bruine ogen van mijn pastor, tevens mijn geestelijk moeder. Ze bidt voor mij tot God. Ik voel hoe de warmte van haar gebed door mijn lichaam stroomt.
Tranen lopen over mijn wangen, mijn mascara laat zwarte sporen na.
Honderden gedachten passeren de revue in mijn hoofd, om vervolgens weer op hetzelfde punt uit te komen als zovaak, het gemis van ons oude pand.
Ons oude pand, waar onze kerkstichting 'Op de Rots' eerst gevestigd was, is de eerste plek in mijn leven geweest waar ik echt thuis ben gekomen. Waar ik mij veilig voelde, na jaren een straatleven geleid te hebben, verslaafd aan allerlei drugs.
De ruimte van de kerk zelf is de eerste plek in mijn leven geweest waar ik leerde om alleen te zijn. Waar ik niet langer steeds de aandacht van mensen nodig had, maar mijn aandacht richtte op God aanbidden.
Een jaar heb ik in deze stichting gewoond. Een jaar waarin ik helemaal clean was. En jaar waarin ik langzaam de vrouw werd, die ik nooit eerder was geweest. Zonder verslaving, zonder eetstoornis. Gezond en levenslustig.
Dienstbaar in de kerk, dienstbaar voor mijn pastor.
Tot onze stichting moest wijken voor een villa-park dat de gemeente wilde realiseren. De zoveelste keer raakte ik mijn thuis kwijt.
Ik viel terug, raakte weer dakloos, weer verslaafd, weer dwalende.
Dikwijls dacht ik verlangend aan mijn pastor. Hoopte ik dat ze langs zou rijden om mij op te halen uit het leventje dat mijn ondergang leek te worden.
Toen ik drie maanden later opnieuw naar de kerk ging toen de stichting een nieuw pand kreeg, viel ik mijn pastor in de armen. Minuten hielden we elkaar zwijgend vast, met vochtige ogen. Mijn pastor, mijn voorbeeld. De vrouw voor wie ik God zo dikwijls dank. De vrouw die voor mij hoop vertegenwoordigt.
Nu is het anderhalf jaar later. Anderhalf jaar waarin de kerk en mijn pastor altijd achter mij bleven staan. In die anderhalf jaar ben ik afgekickt, begeleid gaan wonen, genezen van anorexia en trouw naar de kerk blijven komen. Tijdens het proces van afkicken, en later bij het schrijven van mijn boek 'pappies kleine meid slaapt op straat', wist ik mijn geestelijk moeder maar een telefoontje bij mij vandaan.
En nu, op een mooie zonnige zondagochtend sta ik in de kerk, en vraag mijn pastor te bidden voor verdriet dat mij teistert. Terwijl de tranen blijven stromen en de pastor haar moederarmen om mijn kleine lichaampje slaat dank ik God voor dit moment. Er zijn bijna geen woorden die zich lenen voor het beschrijven van de warmte die ik mag ontvangen.
Ik koester Gods liefde door haar heen en voel hoe God mij aanraakt.
De veilige plek in ons oude pand is er niet meer, maar de veilige plek in de armen van mijn geestelijk moeder is in de afgelopen jaren niets veranderd.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: liefde
kerk
861
Geef je reactie op deze inzending: