Hartenkreten

"Mijn" Boom

Het is nacht. De lantaarnpaal schijnt zijn flauwe licht door mijn slaapkamerraam.
Ik kijk naar "mijn" boom.
Op de een of andere manier troost het me te weten dat die boom er nog zal zijn als ik er allang niet meer ben.

Alle seizoenen heb ik zien gaan en komen via die boom en in alle goede en verdrietige tijden heeft dat me een vorm van houvast gegeven.

Het gaat al een tijdje niet goed met me. Depressief noemen ze dat. Een woordje dat je hele leven zo vreselijk zwart en zwaar maakt.
De nachten duren lang, de wind waait door de takken van mijn boom en ik zie ondanks de zwarte schaduwen de blaadjes hun best doen vast te houden aan het leven.

Houvast. Dat heb ik ook nodig.

Gelukkig heb ik ook de bloesem gezien. Vrolijkheid. Maar ook de sombere kale takken en het verkleuren van de blaadjes.
Zou zo mijn leven ook verlopen? Is het nu de tijd voor de kale takken en zal de bloesem uiteindelijk toch terug komen?

Mijn gedachten dwalen af.

Zou degene die deze boom geplant heeft weten wat het met me doet? Vast niet. Waarschijnlijk is het planten gedachteloos en ongemerkt gegaan. Weet de hovenier niet wat juist deze boom voor een mens zou gaan betekenen.

De uren tikken door en de boom en ik komen samen de nacht door.
Morgen is er weer een dag. Morgen zal de wind gaan liggen waardoor de blaadjes weer wat rust krijgen.
Morgen is dit misschien ook voor mij weggelegd.

Ik wens mijn boom welterusten.
Het ga ons goed denk ik. Ik zal over je waken zoals jij dat over mij doet.
En eindelijk slaap ik in.