Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Mijn kind

De deur slaat dicht. Weg ben je. Naar je vader. Je houdt het hier niet meer uit, zei je aan de telefoon. En ik begrijp het niet.

Zestien ben je nu. Het lijkt nog maar zo kort geleden dat je geboren werd. Nog maar zo even terug dat je mijn vriendje was en we elkaar altijd begrepen.

Ik weet nog hoe je als driejarige aan het spelen was en met plotseling aankeek.
"Fijn, he mama dat ik jou heb uitgezocht om mijn mama te zijn".
"Fantastisch schat", zei ik. Me afvragend of het werkelijk zo zou zijn dat de kleine zieltjes ergens zelf hun thuis uitzochten.

Vanmorgen heb ik al je foto's bekeken. Zo klein was je toen. Zo lief en toegankelijk.
Ik vraag me af waar het verkeerd gelopen is.

Je eerste grote liefde, het eerste echte liefdesverdriet. We zijn er toch samen doorheen gegaan. Ik was er voor je. De ruzies met je vrienden, je angsten en je onzekerheden. We hebben ze samen doorgepraat. Urenlang soms. Waar ben ik tekort geschoten?

Ik hou van je. Ik hou evenveel van je als van je broers en zussen. Waarom twijfel je daaraan? Waarom denk je dat een ander kind van me meer voor me zou betekenen?

Je bent zes jaar mijn kleinste geweest. We waren erg close door de scheiding van je vader. Is dat het geweest? Ben je verdrietig omdat er nog meer kinderen kwamen waarvan ik ook zoveel houd.

Je bent een gevoelig manneke. En natuurlijk hadden we wel eens mot. Is dat niet overal zo? Hoort dat niet bij het volwassen worden?
Vaak genoeg heb je ook van me gehoord dat ik trots op je ben. Op de manier waarop je met meisjes omgaat. Om je artistieke talenten en om wie je geworden bent.

Is het dan niet genoeg? Is het nooit genoeg?
Ik ben verdrietig en teleurgesteld. Waarom op deze manier? Waarom heb je dit niet met me doorgesproken? We waren er wel uitgekomen met zijn tweetjes.
Natuurlijk had ik het niet leuk gevonden dat je bij je vader wilde wonen. Maar ik had het goed gevonden. Omdat ik van je hou mijn kind.
Ooit hoop ik dat de dag komt dat je dit zult begrijpen.

Ik heb je sindsdien niet meer gezien of gesproken. Dit doet me pijn. Ik heb je geschreven dat ik hoop dat je contact houd en dat je je zo af en toe laat zien.
Ik hoop dat je dit gaat doen.
Je bent mijn kind. Mijn jongen. Ooit heb je me uitgekozen om je mama te zijn.

Is dat niet genoeg?

Schrijver: Brenda, 19 mei 2009


Geplaatst in de categorie: kinderen

2.7 met 6 stemmen 224



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)