Hartenkreten

Luminita is lief.

Nog even naar de super voor een boodschap.
De straatkrantverkoopster komt uit Roemenië. Ze staat op haar sokken in de hoek van de ingang van de supermarkt. ‘Waar zijn je schoenen?’, vraag ik in het Roemeens. ‘Gestolen door een collega’, krijg ik als antwoord. ‘Oh, da’s dan balen. Toch?’ Ze knikt bevestigend.

Maar het zit voor het eerst die dag mee. Bij de grutter met de rode tassen zijn de gympen in de aanbieding voor 5 euries. Ik leen een viltstift van een van de caissières en schrijf met grote zwarte blokletters L u m i n i t a op de achterkant van de linker en rechter hak van de schoen. Mooie naam.

‘Niet meer laten jatten, hè, truttebol? Hier….. heb je nog een banaan. We maken er jouw dag van, vandaag. Heb je veel verdiend?’
Ze haalt haar schouders op. Ik zie een traan over haar wang biggelen. Uit haar jaszak haalt ze wat kleingeld. Nog geen drie euro bij elkaar. Zes uur gewerkt en drie euro schoon in het handje. ‘Glumã’, zegt ze met een verwrongen gezicht. Ja, meid. Grapje. Het valt niet mee. De crisis heeft nu ook bij haar toegeslagen. Duidelijk. Ik kan haar geen geld geven. De vijf euro voor de gympen zijn al een rib uit mijn lijf. Het is voor ons beiden een hard leven in een hard land geworden.

Schrijver: Ad Kop, 13 juni 2009