Balans.
De zwartste dag was voorbij. Met haar lange, blonde lokken dansend op de zachte avondbries, schreef ze alle donkere wolken uit de lucht en noteerde ze op een groot vel papier, waar de pluizige deeltjes naar hartenlust konden onweren en waaien. De plaats die ze had vrijgemaakt aan de hemel, vulde ze op met haar viltstift, waarmee ze sterren, enkele planeten en tot slot een volle maan tekende. Tussen Mars en Pluto frommelde ze nog een slordig ruimteschip en vlak naast de grootste ster liet ze een vliegtuig uit haar stift vloeien, dat al knipperend eigenwijs achter de maan verdween.
Het vel waarop ze alle negativiteit van die dag had geplant, hing ze aan de hoogste tak van de hoogste boom en liet ze wapperen als een wit laken aan de waslijn. Het papier staarde haar aan, verwijtend en lonkend.
Ze probeerde zich voor te stellen hoe het daarboven zou zijn, eenzaam naast de zwijgende blaadjes en stille twijgen. Dat deed in haar hoofd een flinke stofwolk opwaaien, een tornado van schuldgevoelens en waanideeën die haar bleef achtervolgen toen ze zich omdraaide en wilde gaan rennen, weg van de boom en weg van het papier.
Twijfelend keerde ze de boom de rug toe. Haar lichaam toonde onrust en met geen mogelijkheid wist ze zichzelf te ontspannen, ondanks dat ze probeerde de woelige gevoelens en jachtige ademhaling te onderdrukken en talloze malen poogde met positieve gedachtes haar humeur op te krikken. Dat al haar pogingen niks uithaalden, maakte haar kwaad. Ze blies een ballonnetje in zichzelf op en liet het knappen, zodat haar lichaam een flinke opschudding kreeg. Ze trachtte hiermee alle losse onderdeeltjes in haar lijf die haar ongedurig maakten, op de juiste plek te laten vallen, waardoor het rumoer gedempt zou worden.
In werkelijkheid maakte het de drukte alleen maar groter. Terwijl ze onder de sterrenhemel de smaak van wanhoop en onmacht proefde, maakten boven haar hoofd de zwarte wolken zich los van het papier en stegen langzaam op. Gemoedelijk bewogen ze zich naar boven en vormden een dichte, pluizige masse die de maan, de sterren en uiteindelijk ook het verloren ruimteschip verduisterden. Het blanco vel papier hing vertwijfeld aan de boom en stak akelig wit af tegen de donkere lucht.
Zie ook: http://backtothereality.web-log.nl
Schrijver: Lianne Daniëls, 18 juni 2009
hotmail.comGeplaatst in de categorie: psychologie
balans
511
Geef je reactie op deze inzending: