Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Check in, Check uit (Deel 1)

Meestal wanneer ik in de tram stap met mijn OV-chipkaart in Amsterdam, voel ik een diep schuldgevoel omdat ik de controleur achter het raam werk uit handen neem. In de ogen kijken en gedag zeggen en dan te chippen komt mij sadistisch voor.
Ik had eerst als oplossing om bij het instappen de controleur helemaal niet aan te kijken en geen gedag te zeggen en na het chippen stilzwijgend door te lopen, maar snel besefte ik dat dat nog onmenselijker is. Dus ging ik een tijdje alleen maar voorin instappen bij de bestuurder, want dat kan natuurlijk geen kwaad omdat zijn werk het besturen van de tram is en niet het controleren of stempelen van kaartjes, maar dat kostte me veel moeite, telkens mezelf voorin aan de halte te positioneren, vooral op regenachtige dagen waarvan we er in Nederland nogal wat hebben.

Tegenwoordig stap ik dus meestal gewoon weer in aan de controleurskant, ik chip en zeg netjes gedag tegen de controleur en zoek een plaats uit. Let wel op de volgorde, ik chip eerst en zeg dan gedag in plaats van andersom, dit lijkt een klein verschil maar is volgens mij wel degelijk essentieel voor een goede verstandhouding met de controleur. Het is niet ideaal, maar ik weet op dit moment geen betere oplossing.

Overigens, mijn vermoeden dat controleurs chipkaarthouders niet echt mogen, is de afgelopen tijd wel keer op keer bewezen. Ze intimideren chipkaarthouders op verschillende manieren: ook al zien ze bijvoorbeeld dat iemand duidelijk in heeft gecheckt, dan nog roepen ze heel vaak iemand terug met ‘Een momentje, mag ik uw kaart zien’ en dan laat die persoon zijn chipkaart zien. Of ze groeten chipkaarthouders op overdreven luidruchtige wijze.

Nadat ik het eerste obstakel heb overwonnen, neemt gepaste trots de overhand, want dat ik de OV-chip niet schuw, bewijst mijn pioniersmentaliteit en onverschrokkenheid, het bewijst dat ik bij de tijd ben en natuurlijk kijkt iedereen in de tram die de confrontatie met de OV-chip nog niet is aangegaan, dan vol bewondering naar mij. Ik probeer me dan zo nonchalant mogelijk voor te doen, de schijn te wekken dat het me allemaal zonder enige moeite afgaat. Mijn gevoel van trots wordt wel enigszins getemperd door het feit dat ik nogal wat ouderen de OV-chip (ook schijnbaar zonder moeite) zie gebruiken. Bij navraag kwam ik er vorige week achter dat de gemeente Amsterdam dit voorjaar voor 3 maanden de chipkaart voor ouderen gratis beschikbaar heeft gesteld om te laten wennen en dat schijnt helaas vruchten af te werpen.

Maar ik moet toegeven dat het allemaal niet zonder moeite gaat. De eerste keer dat ik bij zo’n blauw kaartautomaat een chipkaart kocht, moest ik eerst helemaal naar het dichtsbijzijnde station, dat niet echt dichtbij is, gaan, aangezien die automaten alleen op stations te vinden zijn. Ik zag geen automaat in de stationshal en ging naar boven naar een perron. De transactie viel nog mee, ik heb immers veel met de trein gereisd en ben goed bekend met de automaten voor treinkaartjes en deze blauwe automaten bleken nagenoeg op dezelfde manier te werken. Dat ik 3 Euro moest betalen voor zo’n kaartje, vond ik in eerste instantie niet zo erg aangezien ik ervan uitging dat het eenmalig zou zijn.

Helaas was het niet eenmalig. Want wat doet iemand die iets nieuws heeft gekocht? Uittesten natuurlijk. Dus ik houd mijn kaart netjes tegen zo’n kaartlezer op het perron en hoor een kort piepje en zie de tekst ‘Goede reis’ en een groen lichtje. Yeah, hij doet het. Ik houd mijn kaart nog een keer tegen het apparaat om uit te checken aangezien ik nu niet vanaf dit punt ga reizen, en zie de tekst ‘U bent al ingecheckt’ en een rood lichtje. Dat gaat dus niet, miscchien denk ik wel verkeerd maar ik ging er van uit dat ik dan uitgecheckt zou worden. Met licht opkomende paniek houd ik hem weer tegen hetzelfde apparaat en zie weer ‘U bent al ingecheckt’.

Op dit punt komt de gedachte in me op om bij een andere kaartlezer op het station uit te checken, mischien dat dat gaat werken. En om het helemaal save te spelen ga ik naar beneden, houd mijn kaart nu tegen de kaartlezer van een toegangspoortje: rood signaal en de tekst ‘Uw kaart is geblokkeerd, ga naar het loket’.

Oeps, zo gemakkelijk gaat dat dus, binnen 3 minuten ben ik erin geslaagd om mijn OV-chipkaart geblokkeerd te krijgen (ik denk echter niet dat dit een record is, want waarschijnlijk zijn er mensen die in een soortgelijke situatie hun kaart neurotisch tegen dezelfde kaartlezer aan hebben zitten houden totdat blokkade volgde). Bij het loket weten ze me te vertellen dat ik naar het GVB bij Centraal Station moet gaan om mijn kaart te laten resetten.

Samengevat geef ik toe dat de gedachte dat het uitchecken zou werken bij een andere kaartlezer dan waar ik incheckte op hetzelfde station misschien niet helemaal briljant is (overigens wel superieur aan de neurotische gedachte van sommige mensen dat dezelfde kaartlezer mischien de derde, vierde of vijfde keer mijn bedoeling zal begrijpen), maar dat de kaartlezer niet begreep dat ik wilde uitchecken en dat ik mijn kaart niet kan resetten bij elk treinstation moet toch onverbiddellijk de gemeente Amsterdam of het GVB aangerekend worden. Of iemand anders, maar niet mij.

Voordat ik verderga wil ik hier even de tijd nemen om mezelf te complimenteren, want laten we eerlijk zijn: op dit punt zouden velen de OV-chip voor gezien houden, maar niet ik...(wordt vervolgd)

Schrijver: trepezote, 23 juni 2009


Geplaatst in de categorie: verkeer

3.3 met 3 stemmen 200



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)