Soestdijk
Totaal verkeerd beeld
Altijd zag ik Paleis Soestdijk vanuit de verte, nooit was ik er binnen geweest, altijd zag ik vanaf de straat dat schitterende gebouw, dat ooit het woonhuis van onze Koningin was.
In gedachten doorliep ik de kamer, balzalen enorme zalen die welhaast echo’s moesten veroorzaken, want ja, een Koningin woont immers groot, fors en buitenproportioneel?
Altijd gedacht, met aan de voorkant dat immense grasveld, die enorme tuin, die prachtige bomen, het moest een sprookje zijn er te wonen, vooropgesteld dat je er niet verdwalen zou.
En dan komen er berichten binnen, na het overlijden van onze Koningin en Prins, wordt het paleis, dat ik altijd uit de verte zag, opengesteld voor bezoekers.
Men mag voor een luttel bedrag naar binnen, kijken in dat schitterende paleis, dat ooit de woonruimte was van onze Koningin en Prins.
Dagen van tevoren denk ik al aan ’t feit dat we door de zalen dwalen, dat er echo’s klinken, kortom, genieten we al bij voorbaat.
Op de dag zelf regent het, maakt niet uit, we doorlopen de enorme tuinen, die inderdaad qua grootte behoorlijk zijn en schitterend onderhouden.
Een gids leidt ons door het paleis, de slaapvertrekken zijn verboden terrein, maar de woonvertrekken mogen we gewoon bezichtigen en als ik zeg, gewoon, dan is dat precies wat de goede benaming is voor de binnenkant van het paleis, want: er is een gewone gang, er is een gewone woonkamer en er zijn gewone woonvertrekken voor de Koninklijke Familie.
Heel gewoon, de inbouwkasten in de woonkamer van onze vorstin, waarvan er eentje was voor de prins, met netjes op de planken zodat daar zijn sigaren konden liggen, het bankstel in Empire stijl allemaal gewoon heel gewoon.
Net zo gewoon als het verhaal dat de gids vertelt dat de Koningin bij overlijden gewoon opgebaard wilde worden in haar werkkamer en daar waar wij dachten een enorme kamer aan te treffen, werden we ook daarmee verrast, want het was een doorsnee kamer, niks balzaal, niks echo.
De eetkamer, waar het gezin de maaltijden genoot, oftewel waar ze gingen eten, daar lag onder de kinderstoel van een van de kinderen gewoon een handdoek, om resten die op de grond vielen op te vangen.
Wat nou enorm? Wat enorm was, was de houding van onze Koningin, die haar personeel de opdracht gaf, de loper van de trap te gebruiken als er een defilé gehouden werd en die na afloop weer terug te leggen op diezelfde trap, wat ook enorm was, haar houding ten opzichte van het personeel.
We dachten, een enorm paleis te treffen, maar in feite hebben we inzicht gekregen in de enorme draagkracht en flexibiliteit van onze eigen Koningin, want die was enorm!
casema.nlGeplaatst in de categorie: koningshuis
Soestdijk
285
Geef je reactie op deze inzending: