Levenslicht
Tijdens de zwangerschap van mijn eerste kindje had ik sterk het gevoel dat hij zich te snel zou aankondigen. Vreemd genoeg wist ik ook al snel dat het een jongetje was en noemde hem Vincent.
Vincent is geboren en overleden op 09-08-1992, om 11.20 uur, 665 gram, 33 cm, in de 22/23ste week van de zwangerschap.
Het briefje dat hierna volgt geeft aan hoe ik het een plaats heb weten te gegeven in mijn leven.
Lieve Vincent,
Jij kwam levend op de wereld, teer en kwetsbaar, klein doch volmaakt, je neusje zo wit met een lief mondje, mooie oortjes en zelfs een paar witte haartjes op je hoofdje. Toch was je nog te klein om op eigen kracht verder te gaan en volgens de kinderarts te prematuur om je in leven te kunnen houden.
Weet dat mijn liefde voor jou een plekje in mijn hart heeft gevonden, waar ik het zuinig zal bewaren, tot de dag dat ik je weer mag zien…
Liefs Mama
---------------------------------------------------------------------
Na drie maanden raakte ik weer zwanger. In de 20ste week van deze zwangerschap werd ik na een controle opgenomen in het ziekenhuis.
De gynaecoloog besloot dat ik de rest van de zwangerschapsperiode liggend door zou moeten brengen, om zodoende te voorkomen dat hij/zij ook te vroeg ter wereld zou komen (deze keer had ik dus echt geen idee of het een jongetje of meisje zou zijn).
Na zes weken mocht ik weer naar huis, waar ik bepaald niet blij mee was in dit geval. De band die ik met dit kindje kreeg was sterk en saamhorig. Maar even zo sterk leefde de angst hem/haar ook te zullen verliezen. Het was een hele opgave, maar op de één of andere manier leefde ik van dag tot dag. Hoop, vertrouwen en angst wisselden elkaar af.
Wanneer ik ’s avonds op de bank ging liggen, stak ik vaak een kaarsje op. Een kaars om naar te kijken, licht om rust en warmte in te vinden. Op een avond had ik het laatste beetje kaars van de voorgaande avond weer opgestoken.
Diep in gedachten verzonken staarde ik naar de vlam, totdat de kaars bijna was opgebrand. Langzaam zag ik het vlammetje kleiner en zwakker worden.
Ik hield mijn hand op mijn buik en keek weer naar het kaarslicht, het was bijna gedoofd. Een golf van angst en verdriet overspoelde mij. Zou mijn ‘kaarsje’ ook doven zoals het licht van deze kaars? ging er door mij heen. Of, zou het mogen blijven leven? Verdrietig keek ik naar het dovende licht.
Wat er toen gebeurde zal mij de rest van mijn leven bij blijven. Het minuscule restje vlam schoot fel omhoog en werd een grote, krachtige vlam! Het straalde met zo’n intens warme gloed dat het mijn hart vervulde met blijdschap, vertrouwen en het geloof gaf dat alles goed zou komen.
En het kwam ook goed.
Op 10 juli 1993, zag mijn tweede zoon, Thomas Christiaan, het levenslicht!
telfort.nlGeplaatst in de categorie: religie
hoop
1.259
Geef je reactie op deze inzending: