Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Ochtendritueel

Gelukkig! Ik werd vanmorgen weer wakker! Als ik me omdraai zie ik een klein neusje onder de dekens uitsteken. Pieken blond haar liggen op het kussen. Heel apart, hoe een neus en vijf blonde pieken haar je kunnen ontroeren. Kennelijk voelde ze dat ik naar haar keek want de neus kreeg gezelschap van één, twee ogen. Aan, uit, open, dicht. Open. Een beetje flauwtjes, vol slaap kijken ze me aan. Nog even genieten van het moment. Tussen droom en werkelijkheid. Op de grens van het onderbewuste.

Zachtjes fluister ik 'hoi'! Niet te hard laten schrikken. De neus en de ogen worden aangevuld met de rest van haar lijf. Mmmm. Als een kat rekt ze zich uit. Mogge.. Het ochtendritueel. Afhankelijk van de mate van vrijheid langer, maar nooit lang genoeg, of kort. Benen eruit, versleten, maar dierbare slippers aan, katten loslaten, wassen en Koffie.

“Wil je koffie!?”

Blér! Duidelijker kan het niet, kom nou eindelijk eens je bed uit! Ik heb de neiging om me nog eens om te draaien. Maar voor koffie..

Er zijn zoveel tedere momenten. Zo herkenbaar voor iedereen. Kleine momenten, maar opgeteld zijn ze dat wat wij liefde noemen. Te vaak heb ik de neiging om door te gaan, geen aandacht te besteden aan het alledaagse, de signalen van samen, van jij en ik.

Het ochtendritueel is vandaag net even anders, gehaaster. Na drie dagen ontstressen gaan we op vakantie. Eigenlijk zouden we gisteren al gaan, maar dat was iets te ambitieus. Er is nog geen jaar voorbij gegaan dat we op tijd weg gingen. Ik heb gewoon drie dagen nodig om in de stemming te komen.
Vakantie is een avontuur. Ontdekken wie we ook al weer zijn, zonder geleefd te worden door werk en ambitie. Alleen gefocused op elkaar, op de dingen waarvan wij zeggen: die zijn belangrijk.

Vakantie is een reis anders dan de verplaatsing.

“Weet je zeker dat de katten water hebben?” Gespannen zit ze naast me in de auto. “Zal ik de buurvrouw nog even bellen, die maakte zich zo ongerust of ze het wel goed doet”.
“He, dat valt me nu ineens op, je hebt een nieuwe bekerhouder in je auto, wat kost dat?"
Ik had kennelijk niet bezorgd genoeg gereageerd. De aanval was geopend. Nu weet ik uit ervaring dat eerlijk antwoorden de heftigste, maar kortste reactie geeft. Alleen heb je daar soms geen zin in.
"Die heb ik een tijdje geleden al laten monteren".
"Dat vroeg ik niet: wat heeft hij gekost???"
Zucht, er is geen ontsnappen aan…

De reis verloopt voorspoedig, de spanning loopt terug en eindelijk kunnen we ons ontspannen. Een korte pauze op een overvolle parkeerplaats zet de knop om. We zien wel. De katten zijn in goede handen, het weer is prima.
We zien wel. Voor ons eindelijk weer een state of harmony.

"Ga maar eens naar bed", "ben best wel moe van de reis". "Ik schrijf nog een stukje als je het niet erg vindt", "kom zo".

Als ik boven kom zie ik alleen nog maar een neusje, en een hand die de dekens dicht naar zich toetrekt. Pieken blonde haren liggen op het kussen. "Welterusten". Één oog gaat open. Om onmiddellijk na het mompelen van zoiets als "trsten" te sluiten.

Tot ik weer wakker word. Tot het volgende ochtendritueel.

Schrijver: geert smits, 13 juli 2009


Geplaatst in de categorie: liefde

3.3 met 7 stemmen 684



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Els van Gaalen
Datum:
13 juli 2009
Email:
eam.vangaalentelfort.nl
Mooi omschreven jouw gevoel van liefde. Complimenten!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)