Ellende...
Gedachtes schieten door m'n hoofd, ik word heen en weer geslingerd tussen hart en hoofd!
Hoe lang kan ik dit nog...sterker nog, hoelang wil ik dit nog.
Na twee dagen "oorlog" teruggekeerde rust, excuses en woorden van hoe het anders moet en kan.
Ik ben hier trouwens ook geen heilige in hoor...ik strijd mee, niet van harte maar toch...
Hij is zó anders dan ik en ook nog een handicap, dubbel moeilijk dus.
Hij kraakt alles af wat ik nou juist leuk vind, verdediging is mijn tweede natuur geworden.
Onbegrijpelijk hoe alles veranderd is, ik stel mezelf regelmatig de vraag: is hij nu zichzelf, was die andere ik de persoon die hij wilde zijn, maar niet kon blijven?
'k Voel me meer z'n moeder dan z'n vrouw!
Hij is sterk, grote ego, heeft graag gelijk, kortom hij veegt de vloer met mij aan.
In vergelijking met hem, heb ik veel meer levenservaring, ik heb een gezin groot gebracht, een hectisch leven gehad met ups en downs, veel gewerkt, gescheiden en veel liefdesleed gekend.
Als ik een boek kon schrijven dan deed ik het...net als hij overigens, z'n handicap is ook wel een boek waard.
Maar dat vroegere leven kent hij alleen van mijn verhalen, die soms ook tegen mij gebruikt worden.
Terwijl zijn korte relaties meer zeggen dan al mijn gehuwde jaren, het is net of het nooit bestaan heeft, of dat ik alles aan elkaar gelogen heb, gelukkig heb ik mijn vier kinderen als bewijs!
Hij weet dat ik over hem schrijf, alleen niet onder welke naam, ooit mag hij het lezen, maar nu hou ik het even voor mezelf.
Wordt vervolgd....
Geplaatst in de categorie: emoties
Ellende...
192
Geef je reactie op deze inzending: