Dementie als sluipmoordenaar
Als sluipmoordenaar komt het je leven binnen.
Langzaam vermoordt het de hersencellen, in het begin vaak niet zichtbaar voor de buitenwereld maar voor de desbetreffende persoon des te meer.
De persoon probeert uit alle macht de 'gaten' die deze insluiper veroorzaakt te dichten.
Te dichten met 'verzonnen' verhalen om het maar niet zichtbaar te laten zijn.
Maar deze strijd is niet te winnen want als de insluiper vat op je krijgt ben je verloren.
Het menselijk brein wordt langzaam maar zeker weggevreten tot er een leeg gebied onstaat.
Het is als een boekenplank waarbij het laatst geschreven dagboek er als eerste afvalt net zo lang tot er een onbeschreven bladzijde over is.
Zoals een kind onbeschreven ter wereld komt.
Geplaatst in de categorie: ziekte
Dementie 4.4 met 27 stemmen 
703
703
Geef je reactie op deze inzending:
Persoonlijk heb ik het meegemaakt dat mijn schoonmoeder mij voor haar verloofde aanzag.
Mijn arme schoonvader moest maar uit de buurt blijven. Zo'n vreemde vent hoefde ze niet
Het is inderdaad zoals je het beschrijft: op den duur blijft alleen een lege, onbeschreven bladzijde over. Een mens vertrekt dan van deze wereld zoals hij gekomen is: als een onbeschreven bladzijde, een 'tabula rasa'. Vòòr dit leven en daarna leven we in de geestelijke wereld, ook al is de mensheid dat besef gaandeweg kwijt geraakt.
Hulde!